Τ’ απόνερα της πρωτομαγιάτικης ημέρας αφήνουν νοσταλγικά αρώματα τα οποία μας ταξιδεύουν σ’ επετειακές συγκεντρώσεις όπου κάποτε το «μέγα πλήθος» και το «μέγα πάθος» χαρακτήριζαν όλη την δαιδαλώδη διαδρομή . « Μέγα πλήθος» και «μέγα πάθος», δίδυμες αξέχαστες φράσεις που δυστυχώς στην παρούσα χρονική στιγμή κουρνιάζουν βαθιά χωμένες στα εισαγωγικά τους . Αναπαύονται στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας. Προσφιλείς εκφράσεις -σημαίες- που το πάλαι ποτέ κυμάτιζαν στα πολιτικά μπαλκόνια κατά πως φυσούσε ο άνεμος . ..Η διαδήλωση έχει τελειώσει τα συνθήματα καταλαγιάζουν το ίδιο και οι φωνές.., το βάθος των μνημονίων παραμένει… Το πλήθος ξεδιπλώνει την στράτα του τα λιγοστά πανό τυλίγουν τον θυμό τους, αποθηκεύουν την οργή τους.. περιμένουν έως την επόμενη φορά..!
Παραδίπλα ένα ξεχασμένο σύνθημα σε παλαιική μάνδρα! Κόκκινη κηλίδα φιλτραρισμένη από το πορτοκαλί χρώμα του φεγγαριού! Λέξεις που θαρρείς πως έχουν δραπετεύσει από το ξεθωριασμένο σύνθημα και αναπαύονται πάνω σε ημιθανή χαμόσπιτο! Λουσμένες με την ώχρα του φεγγαριού, λες και το φως του αιμορραγεί! Η σκιά του σμίγει με το νάζι της νύχτας.
Παράξενος ανοιξιάτικος ουρανός… παράξενος ανοιξιάτικος αγέρας τρυπώνει σε συρτάρια στιβαρών γραφείων με βαρύγδουπους φακέλους. Ανάστατοι οι αριθμοί ψάχνουν διέξοδο! Την ίδια στιγμή το φως του φεγγαριού λες και αιμορραγεί… λούζει το ξεθωριασμένο σύνθημα! Ελάχιστα ψήγματα πλέουν στον πυθμένα των μνημονίων..! Ποικίλα είπα και ξε-είπα διοχετεύονται από το εύρος των οδόντων των αρμοδίων καλλιεργώντας έτσι εθισμό και συνήθεια, ενώ ταυτόχρονα αφήνουν αποτυπώματα αδράνειας στο αναπαυτικό καναπεδάκι μας.
Η ζωή διδάσκει και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς εκ των επαϊόντων διαχειριστών εξουσίας, σύγχρονων απο-χυμωτών ζωής που τραμπαλίζονται ως θαμώνες παιδικής χαράς. Όπως δεν μπορεί ν αμφισβητηθεί το παράξενο της εποχής μας που όλα κινούνται στον ρυθμό του …περίπου! Συμμετέχω… δεν συμμετέχω .. . Ίσως έρθω , δεν ξέρω, θα εξαρτηθεί .. Θα δούμε, θα σε πάρω τηλέφωνο..! Στο περίπου και η προσμονή!
Μία μακρόσυρτη ράθυμη αναβλητικότητα που πλήττει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα μας . Κι αν πούμε πως το καταλάγιασμα όλων των σκέψεων περί του που οδεύουμε , μ’ ένα μαγικό τρόπο μεταμορφώνεται σε μελάνι που ερωτοτροπεί με την πένα, τότε δε μένει παρά να παρακολουθήσουμε την ρέουσα «απειλή»του μολυβιού. Τι κάνει; Σχηματοποιεί, καταγράφει, και καδράρει έστω στο περίπου καλλίγραμμες ανθυπο-αλήθειες και σκιερά ανθυπο-ψέματα! Αντικατοπτρισμοί που αντλούνται από το βαθύ πηγάδι της δήθεν γνώσης της αλήθειας. Κι ενώ αυτοί μας κλείνουν το μάτι, εμείς φτιασιδώνουμε την σκέψη μας κατά πως μας ταιριάζει .
Για δες μπρος στον καθρέφτη η σιωπή μας θρύψαλα ψάχνει το πλοίο του Φελίνι για να φυγαδεύσει την αμηχανία. Όμως κάθε φορά που ένα πλοίο φεύγει όλο και κάποια σπίθα καλωσορίσματος περιμένει για ν αναθερμάνει τις ελπίδες μας, έως την επόμενη απογοήτευση…!
Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται με ανθυπο-αλήθειες, ανθυπο-ψέματα και τ ανάπαλιν..!
…κυρ…. σαμ….
