Αργολικές αρχαιότητες – γαλλικές παρουσίες

Η Αργολίδα αποτελεί έναν από τους αγαπημένους τουριστικούς προορισμούς, ιδιαίτερα για τους Γάλλους πολίτες, με αποτέλεσμα να θεωρείται «γαλλόφωνη περιοχή». Στους χώρους αυτούς βρεθήκαμε με τρεις φίλους της Αργολίδας και του Άργους από την γαλλική πόλη Abbeville που τίμησαν τους εορτασμούς για τα 25 χρόνια από την αδελφοποίηση των δυο πόλεων.

Ο λόγος για τον Δήμαρχο της πόλης Nicolas Dumont και τους δυο αντιδημάρχους υπεύθυνους για τον πολιτισμό (Aurélien Dovergne) και την εκπαίδευση (Elizabeth Sacquepée). Βέβαια, δεν αποτελεί εξαιρετικό γεγονός η επίσκεψη αρχαιολογικών χώρων από την αντιπροσωπεία μιας ευρωπαϊκής πόλης. Μάλλον συνηθισμένο! Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχει ένας σημαντικός διάλογος σχετικά με τους τρόπους διασύνδεσης ελληνικών και ευρωπαϊκών πόλεων, όπως επίσης και της επεξεργασίας πολιτικών για την διάσωση και ανάδειξη της κοινής πολιτισμικής κληρονομιάς. Αυτός ο διάλογος, για όσους ενδιαφέρονται, είναι τόσο πλούσιος που επιτρέπει την ανάγνωση των ποιοτικών χαρακτηριστικών φαινομένων όπως ο τουρισμός, για τον οποίο έχουμε συνήθως στην Ελλάδα μια απλουστευτική προσέγγιση που δεν ξεφεύγει από το παλιό στερεότυπο: ήλιος, θάλασσα και σουβλάκι.

Για τους ξένους φίλους είναι μια ευκαιρία να αντικρύσουν (για πρώτη ή για πολλοστή φορά) τους τόπους στους οποίους δημιουργήθηκαν οι βάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της πολιτικής και επιστημονικής του σκέψης και της κοινωνικής του συγκρότησης. Είναι επίσης μια ευκαιρία να διαπιστώσουν πως στη χώρα των συχνών κρίσεων και της μνημειώδους γραφειοκρατίας, υπάρχουν έργα ανάδειξης της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς για τα οποία έχουν εργαστεί σκληρά οι Έλληνες αρχαιολόγοι. Η επιβεβαίωση για τα παραπάνω είναι ο θαυμασμός που εκφράζουν οι «γνώστες» και η θερμή επιδοκιμασία των «απλών» τουριστών. Για τους Έλληνες, είναι επίσης μια καλή ευκαιρία να αναγνωρίσουν τη σημασία που είχαν αυτά τα βήματα των προγόνων τους για τον παγκόσμιο πολιτισμό και να (ξανα)σκεφτούν τρόπους και δράσεις ώστε να αναδείξουν στην καθημερινότητά τους τις μεγάλες πολιτικές έννοιες στην βάση των οποίων οργανώθηκε ο πολιτισμός τους, ο παγκόσμιος πολιτισμός.

Τέλος, οι περιηγήσεις την εποχή αυτή εμπλουτίζουν τον διάλογο στον οποίο αναφέρομαι παραπάνω με απλές και γεμάτες περιεχόμενο εικόνες, όπως αυτές που συναντήσαμε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με την γαλλική ομάδα των θρυλικών «Ντεσεβώ» (Citroen 2 CV). Όσο κι αν φανεί «παρακινδυνευμένο» από μερικούς, τονίζω τη σημασία που μπορεί να έχει η έννοια του «κλασικού» και πως με την έννοια αυτή μπορεί ένας τόπος να συλλάβει την ιδέα, να προκρίνει και να υλοποιήσει δράσεις που ενισχύουν έναν ποιοτικό τουρισμό αμφίδρομου προσανατολισμού. Τα γαλλικά ντεσεβώ που διασχίζουν για την ώρα την Αργολίδα αναζήτησαν στο κλασικό μια ιδιαίτερη επαφή. Και όπως τα πληρώματά τους σταμάτησαν να θαυμάσουν τα έργα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, έτσι κι εμείς (και δεν είμαστε λίγοι) σταματήσαμε με θαυμασμό και αγάπη μπροστά στο ιστορικό «σαρδελοκούτι», ευχάριστο δείγμα του τεχνικού μας πολιτισμού, απλό αντικείμενο μιας καθημερινότητας που άλλαζε ριζικά για τους πολλούς, τετράτροχο «πρα-πρα» που σήμερα απαντά στις ανάγκες μιας επιστροφής στο όνειρο και την ομορφιά της απλότητας.

Είναι κι αυτό ένα μέρος του πλούσιου διαλόγου που πηγάζει και από τις αδελφοποιήσεις των ευρωπαϊκών πόλεων. Ενός διαλόγου που πρέπει να διατηρήσουμε και να διευρύνουμε αν θέλουμε να επιβιώσουμε και να αναδείξουμε τις καλύτερες πλευρές, τις πιο παραγωγικές σε όλα τα επίπεδα, της ελληνικής μας καταγωγής.

Γ. Κόνδης