Τραβώ το συρτάρι και με το χέρι μου ψάχνω τα σκόρπια χαρτιά, κάπου στο βάθος ξετρυπώνω ξεθωριασμένους αριθμούς με μολυβένια γραφή και διευθύνσεις πασαλειμμένες με την λάβα του χρόνου. Ακριβώς από κάτω φάκελοι φρέσκιας κοπής με υποσημειώσεις όπως: «Ιατρική γνωμάτευση…», «Ιστολογική…», «προ εγχείρησης, μετά εγχείρησης…» και άλλα παρόμοιου περιεχομένου επίσημα ενημερωτικά διόλου ευχάριστα έγγραφα. Συνονθύλευμα αναγκαίων εξετάσεων…
Η παλάμη μου χωμένη και χαμένη στην προσπάθεια ανα-σύνταξης της σειράς τους.
Τα μπρος – πίσω, τα πίσω – μπρος μια ροή ξεχωριστών στιγμών, κομβικών θα έλεγα για την πορεία της υγείας μου. Καιρό τώρα τριβελίζει μέσα μου μια βαθιά επιθυμία ν’ ανασύρω σκέψεις και ν’ ανασυρθώ από τον πυθμένα τους στην επιφάνεια. Το συνηθίζω άλλωστε ν’ αλιεύω στιγμές, εικόνες και συμβάντα ζωής, πλεούμενα σε όμορφες θάλασσες που ρέουν εκ βαθέων ψυχής..!
Διπλώνω την υπομονή μου προσεχτικά μη και ο θόρυβος ξυπνήσει τυχόν σύννεφα αμφιβολίας και γκριμάτσες φόβου υπό διάθλαση. Ανα-διπλώνω χάρτες διαφυγής προς τον ήλιο τα χρώματα, την φύση, το χαμόγελο..! Σε λίγο εντελώς μηχανικά σπρώχνω και κλείνω το συρτάρι. Έξω ο βηματισμός της νύχτας πριμοδοτεί με ανησυχία τα παραμελημένα αδέσποτα ζωάκια. Μέσα ο Περού μικρόσωμο χαριτωμένο σκυλί , πιστός και αληθινός οικογενειακός σύντροφος ανταποδίδει με σινιάλο φωνής την συμπαράστασή του. Ενώ πιο μέσα, εντός μου, καινούργια σελίδα, καινούργιο βιβλίο ανατέλλει και στο βάθος η ευχή: Άντε απ’ εδώ καρκινάκι μου..! Για πόσο άραγε; Δεν έχει σημασία…
Συχνά πυκνά μας περικυκλώνουν γεγονότα που διεκδικούν τον τίτλο του απρόοπτου, γεγονότα τα οποία κάνουν χρήση την αιχμηρή αυτήν ιδιότητα του ξαφνικού, διαταράσσουν τον ρουν της προσωπικής μας ζωής. Όταν όμως κολυμπάς σε θάλασσες όπου το συναίσθημα του φόβου, η αγωνία για το επόμενο τρίμηνο, σε συνδυασμό με τα χνάρια που σου αφήνει το στάδιο της χημειοθεραπείας, σμίγουν σαν κοκτέιλ που καίει στον ουρανίσκο σου. Ναι είναι αλήθεια όταν συμβαίνουν όλα αυτά η θεώρηση της ζωής αποκτά ευλύγιστη οπτική γωνία.
Νομίζω πως έχει απόλυτο δίκιο η άποψη Ογκολόγου την οποία ξεχωρίζει η Ρέα Βιτάλη στο άρθρο της με τίτλο «..Η τελευταία χημειοθεραπεία»: «…Ο καρκίνος είναι μια σειρά ευκαιριών, μακάρι να μην γίνει σειρά χαμένων ευκαιριών»…
Και τώρα που βάζω σε τάξη αυτές τις αράδες καμπανίζουν στο μυαλό μου οι φιλικές και καλοπροαίρετες παροτρύνσεις και προτροπές φίλων και συγγενών: «Μη τα βάζεις κάτω»… «Ψυχολογία είναι το παν»… «Να θυμάσαι πως κάθε στάλα φάρμακου είναι για το καλό σου»… Και άλλες διάφορες συμβουλές, η καθεμιά με ξεχωριστό βεληνεκές. Ευχές βέβαια από ανθρώπους ευτυχώς «εκτός χορού»!
Οι δε γιατροί να υπενθυμίζουν τ’ αυτονόητα, δηλαδή «Μακριά από ανούσια πράγματα»… «Ηρεμία, πραότητα»… «ποιότητα ζωής»… «περί μη συγκίνησης»… «Αγάπη μόνο ρεεε»… Αυτονόητες αλήθειες, που η σπορά τους καθοριστική αναγκαία και χρήσιμη, τίθεται σε ισχύ ή τουλάχιστον θα πρέπει να τίθεται σε ισχύ από γεννησιμιού μας. Ιδανική περίπτωση όταν και όπου συμβαίνει..! Όνειρο; Πραγματικότητα; Ουτοπία; Ίσως!
Όμως τα όμορφα όνειρα σε όμορφες θάλασσες, όμορφα πνίγονται..!
….κυρ…σαμ…
