Ένα ΚΛΙΚ και ΤΣΑΑΑΦ… ΦΩΩΩΣ! (Γράφει ο Κυριάκος Σάμιος)

Όταν η σιγουριά προσπερνά την αμφιβολία και βαδίζει υποβοηθούμενη από κυλιόμενο διάδρομο με ημερομηνία λήξης, όταν το χαμόγελο σκαλώνει σε ανύποπτη στιγμή και ως κάδρο ξεχασμένο στο προθάλαμο της λησμονιάς σηματοδοτεί γεγονότα και δράσεις, όταν η σκόνη του χρόνου σμίγει στο εκθαμβωτικό βλέμμα και παρενοχλεί την ορατότητα συμβαίνει μια μαγική στιγμή και αποκαθίσταται η θερμοκρασία των συναισθημάτων !

Ηθικός αυτουργός;
Ένα πέρασμα … μια καλημέρα… ένα κοίταγμα… ένα ηλιοβασίλεμα… ένας περίπατος …μια αισιόδοξη αύρα… ένα αεράκι ελπιδοφόρο που κανακεύει τα μελλούμενά μας.

Στιβάδα ονείρων σκόρπια γύρω μας αλλά και μέσα μας, όνειρα ανομολόγητα και ανείπωτα, απλωμένη “μπουγάδα” καλοπλυμμένων ρούχων στο ρετιρέ των ανησυχιών μας .

Απλωμένη στο ρυθμό του ζιγκ-ζαγκ διψασμένη για αεράκι και ήλιο!

Όταν το χαμόγελο σκαλώνει σε ανύποπτη στιγμή λες και ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου τα όνειρα επιμένουν και εισβάλλουν στον ορίζοντα μας φλερτάροντας έντονα με την θερμοκρασία των συναισθημάτων..! Αυτό σημαίνει πως η πόρτα ανοίγει δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο φρέσκο αεράκι ν’ αλαφρύνει τις ανάσες που σταμπιλάρουν την κορύφωση της νυχτωσιάς.

Και να λοιπόν που στα χνάρια του ονείρου προβάλλει εν μέσω νεφών φιγούρα ανθρώπινη λες και αποδρά από χάρτινο καρτ ποστάλ, προσπαθεί με τις αργές κινήσεις του ν’ αναδιπλωθεί που και που του ξεφεύγουν αναπνόηχα, φθόγγοι, και στραμπουλιγμένες λέξεις. Λέξεις βουτηγμένες στο αλκοόλ. Λέξεις δεκανίκια για την διαδρομή του μυαλού.

Στιγμιότυπα παρεμβάλλονται, μικρές αλλοτινές δράσεις, κάτι σαν βαγόνια οδοντωτού σιδηρόδρομου, σύρονται και ροκανίζουν την ανηφόρα . Λίγο πριν το τέλος της μια κηλίδα φωτός τρεμοσβήνει στο βάθος. Μια τρέμει μια σβήνει , δύο τρέμει πέντε σβήνει, αμελητέα ποσότητα η σημασία του. Κάποιος αυτόπτης μάρτυρας αποφαίνεται μετά βεβαιότητας πως πρόκειται για επίδοξο μανιώδη φωτογράφο που πυροδοτεί το φλας. Ένα ΚΛΙΚ και ΤΣΑΑΦ …ΦΩΩΩΣ..!

Άλλος πάλι υψώνει την φωνή δυνατότερα και επιμένει: «…Μα είναι φανερό, δεν το βλέπετε… Αεροπλάνο είναι που ψάχνει διάδρομο…». Πάνω σε αυτήν την κυκλωτική βουή η ανθρώπινη φιγούρα στοιχίζει τον βηματισμό με τα χέρια στην έκταση και το βλέμμα στραμμένο μπροστά προχωρεί όσο το τεντωμένο σχοινί επιτρέπει, μια και το αόρατο δίχτυ προστασίας διογκώνει την αγωνία.

Αόρατο δίχτυ προστασίας και αόρατο δίχτυ εμπιστοσύνης, βίοι παράλληλοι που φιγουράρουν δευτερόλεπτα πριν αστράψει το φλας.
Ένα ΚΛΙΚ και …ΤΣΑΑΑΦ…. ΦΩΩΩΣ.!

…κυρ…σαμ…