…Το ένα χέρι υποβαστάζει το κεφάλι , η καρέκλα ολάκερο το κορμί , η παλάμη την πένα και η πένα την σκέψη! Η σκέψη βαρύνουσα και ρέουσα στο χαρτί απλώνει την αγωνία και την ταξι-νομεί σε αράδες. Μελανά σημάδια όχι απαραίτητα από το μελάνι της γραφής , αλλά από το αργόσυρτο βουητό της νύχτας.
Τεθλασμένη γραμμή τ’ αχνάρι της φωνής ως επιτηδευματίας δραπέτης ξεστρατίζει από το κέλυφος της ημιφωνίας και εισβάλλει εν πληθούσι αγορά , στον εναέριο χώρο!
Ειναι οι μέρες; Ίσως. ΕΊναι τα παθήματα που συχνωτίζονται με τα πάθη των ημερών μας; Αιωρούμενα “βομβαρδιστικά ” ερωτήματα επ’ αγαθώ των ανθρώπων! Ελέω Θεού! Ελέω ισχυρού! Ελέω πέ(ι)νας!
Αθροίζουμε ευχές για τα “ποθούμενα” πάθη και “παθήματα”! Η κατά- νυξη απαγκιάζει εντός μας κάθε φορά που τ’ άγια πάθη κατισχύουν την σφοδρότητα των ανέμων.
Άνθρωποι συνάνθρωποι, πλην- άνθρωποι συνυφαίνουν το εορταστικό αμάλγαμα, αναμειγνύονται και παρατηρούν το πέρα – δώθε των ανθρώπινων αξιών να προσκρούει στον ολοκληρωτισμό του χρήματος. Ευπαθείς ομάδες, άνθρωποι μετεωρισμένοι και φοβισμένοι βιώνουν την κοινωνική “καραμπόλα” πιότερο απ’ όλους.
Βαρύγδουπη βελούδινη αυλαία της …επίσημης εβδομάδας των παθών απογυμνώνει την πραγματικότητα και εκθέτει απαστράπτουσες αλήθειες διόλου κολακευτικές για το ανθρώπινο είδος.
… Από τα βάθη του αιώνα
αγέρας πλάθει τον χειμώνα
Τρέχουν τα νέα έρχονται απανωτά
δεν ειναι αστεία μήτε χωρατά
δεν είναι οι ριπές που μας σκοτώνουν
ειναι οι ειδήσεις που μας πληγώνουν .
Μπαίνουν εντός, μας βγάζουν εκτός
για δες σωπαίνουν καθώς
αλλού τυρβάζουν τα πώς..!
2018! Και η σκληρή καθημερινότητα ανα–τροφοδοτείται με τραγικά περιστατικά, τόσα όσα χρειάζονται για να γκριζάρουν τον ορίζοντα μας και να δια–σαλεύσουν το ζύγι της ηρεμίας. Μικρά και μεγάλα όνειρα ανθρώπων που παλεύουν με τα κύματα της θάλασσας , καταλήγουν στοιβαγμένα σε παράλιες ακτές, άλλα αποκαμωμένα και άλλα δυστυχώς ανήμπορα και παραδομένα στον υγρό θάνατο..!
Την ίδια στιγμή ήχοι μεταλλικοί απο αδέσποτα κέρματα τα οποία στριφογυρίζουν στον αέρα, συγκρούονται, μεταλλάσσονται σε φονικές βόμβες «επ’ αγαθώ» των ανθρώπων!
Επίδοξοι εργολάβοι οικονομικού πολέμου πεζοδρομούν αυθαίρετα την ζωή μας. Καταπατούν και τις πιο από-κρυφες πτυχές, συντηρούν τον σκοταδισμό για να καρπωθούν την ηλιοβολή (ηλιοβολή = εντονη λάμψη). Το κατευόδιο των ημερών μας βοηθά στην περισυλλογή και την κατά-νυξη. Όποτε κι αν έστω στοιχειωδώς ιχνογραφώ ευάλωτα εσωτερικά τοπία, μου ‘ρχονται στο μυαλό τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη: «…Τι είναι θεός , τι μη θεός και τι τ’ ανάμεσό τους;»…
Χαρτογραφημένα διλλήματα κάτι σαν εσωτερικοί διάδρομοι φιλικά κείμενοι προς την αναζήτηση της αλήθειας..! Και να που στο ξέφωτο της αλήθειας με βρίσκει μια εκθαμβωτική δέσμη, ενστικτωδώς τα χέρια μου με προστατευτική διάθεση κινούνται προς το πρόσωπό μου υποδύοντας τον ρόλο της ά- τυπης ομπρέλας. Ο βηματισμός μου στα δίχτυα του μετεωρισμού. Παρατεταμένοι θόρυβοι, φωνές πλήθους, λάμψεις, ήχοι φονικών βομβαρδισμών σχηματοποιούν το μέγεθος της δίνης όπως αυτή συν-θλίβει τον άμαχο πληθυσμό..! Φαίνεται πως αργεί ακόμη εκείνη μέρα που ο ουρανός θα ηρεμήσει από τις κραυγές, οι θάλασσες από α-φιλόξενες θα μεταλλαχθούν σε φιλόξενες γιατί θα πάψουν να ξεβράζουν στην στεριά αθώες ψυχές, και τα πουλιά της ειρήνης θα φτερουγίζουν ελεύθερα και άφοβα στον ασύνορο ορίζοντα, το θρόισμά τους σκορπά μέθη και χαμόγελα! Ναι φαίνεται πως αργεί εκείνη η μέρα όπου ο άνθρωπος θ’ ακούει ο ένας τον άλλον, η αγάπη, ο έρωτας, το χαμόγελο θα φωλιάσει για τα καλά στις ψυχές! Έντονη προσδοκία… Μάχιμη ευχή… Αλλά και ελπίδα!!! Προς το παρόν επιστροφή στην διαφαινόμενη πραγματικότητα όπου εν κατακλείδι διαπιστώνω στα χείλη μου να κρέμεται ελέω Θεού… ελέω ισχυρού… ελέω πε(ι)νας το επίκαιρο ψέλλισμα… Δι’ ευχών..!
…κυρ …. σαμ….
