Το πρώτο φως της ημέρας με βρίσκει όπως χθες και προχθές περιπατητή παρέα με τον Περού. Πρόκειται για ένα πανέξυπνο και συμπαθέστατο σκυλάκι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, αληθινός φίλος. Για του λόγου το αληθές σας λέω πως τούτη την στιγμή ο Περού οπλισμένος με την εξαιρετική όσφρηση καθοδηγεί την πρωινή βόλτα μας ανάλογα κατά που πηγάζουν μυρωδιές με σκυλίσιο ενδιαφέρον. Εξερευνεί χώρους, τρέχει, παίζει , που και που γυρίζει το βλέμμα του με ψάχνει, βεβαιώνεται για την παρουσία μου και με σιγουριά δείχνει ν’ απολαμβάνει τον περίπατό μας!
Σε λίγο η διαφαινόμενη βιασύνη του διοχετεύεται στο λεπτεπίλεπτο λουράκι το οποίο ξεδιπλώνεται μ’ ένα απότομο τέντωμα. Ενστικτωδώς η παλάμη μου σφίγγει τη χειρολαβή, αποτρέποντας πιθανή επικίνδυνη διαφυγή του στο απέναντι πεζοδρόμιο. Και είναι αυτό το πεζοδρόμιο που περικλείει γειτονιές με σπίτια όχι κατ’ ανάγκη παλιά, αλλά σπίτια κλεισμένα. Τα παράθυρά τους όμοια με σφιχτά ανθρώπινα χείλη σαν παραδοσιακοί κρουνοί στάζουν την σιωπή τους. Χείλη σφραγισμένα που έχουν να σου πουν, να σου μιλήσουν, αλλά παραμένουν κλειστά! Παραθυρόφυλλα ραντισμένα με την σκόνη του χρόνου, ανταποδίδουν υπομονετικά μ’ ένα ελαφρύ τρίξιμο, κάτι σαν στιγμιαίο θρόισμα, στο αεράκι που δέρνει κατά καιρούς αυτά τα κλεισμένα σπίτια. Αυτή η στιγμιαία αντίδρασή τους είναι σαν να σου ψιθυρίζουν τους στίχους του Νίκου Γκάτσου:
«…Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα
πάντα κρύβουν κάτι για σένα
πράγματα γνωστά πράγματα πιστά
πράγματα κρυφά λησμονημένα…»
Κι ενώ παρόμοιοι συλλογισμοί αυλακώνουν το μυαλό, στην παλάμη μου η χειρολαβή χαίρεται την σιγουριά, στο επόμενο λεπτό ο Περού αλλάζει ταχύτητα και μ’ ένα επιδέξιο άλμα σαν αιωρούμενη περισπωμένη διαγράφει εναέρια καμπύλη πάνω από λιμνάζοντα νερά που εμποδίζουν την τετράποδη βάδιση του. Ακολουθεί η επιβράβευσή: «Μπράβο Περού ..μπράβο …Πάμε τώρα .. πάμε».
Προχωρούμε πλέον σε κοντινότερη απόσταση από τα κλεισμένα σπίτια. Ένα πρόχειρο στασίδι μας ανοίγει την όρεξη να καθίσουμε για λίγο σ’ ένα μισογερμένο ξύλινο κορμό προκειμένου να ζυγιάσουμε την ορθοστασία μας. Ιδέα που προφανώς αρέσει και στον Περού αφού ήδη έχει βολευτεί δίπλα μου σε θέση σχεδόν οκλαδόν.
Λίγα μέτρα από το σημείο που επιλέξαμε για το διάλειμμα μας είναι το παρκάκι, ακριβώς από πίσω μας ένας δρόμος με σχετική κίνηση, απέναντι μας η γειτονιά με τα κλεισμένα σπίτια. Οι θόρυβοι στα πάνω και στα κάτω τους. Κάποια στιγμή το γάβγισμα του Περού σε συνδυασμό με το παρακλητικό βλέμμα του με βάζει σε σκέψεις. Προσπαθώ να μεταφράσω και ήταν σαν να με ρωτά:
– «Αφεντικό τι έχεις να πείς για τα κλεισμένα σπίτια;»
Ξαφνιασμένος τον κοιτώ στα μάτια του προσφέρω ενα ελαφρύ μειδίαμα και του εξηγώ.
«Άκου Περού θέλω να σου πω πολλά για τα κλεισμένα σπίτια αλλά δεν ξέρω πώς; Όμως θ’ αφήσω τα μάτια της φαντασίας μου να σου διηγηθούν πιθανά στιγμιότυπα που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί εντός με πρωταγωνιστές/στριες τους ήρωες και αντιήρωες…».
«Αφεντικό άσε καλύτερα άλλη ώρα… αλλά όχι πες μου πλάκα θά χει, το πολύ πολύ να με πάρει ο ύπνος…»
«Αν ειναι ετσι σταματώ εδώ …»
«Αααα ρε αφεντικό εσεις οι άνθρωποι σε τι κόσμο ζείτε;»
« Το λέμε συχνά ο ενας για τον άλλο…»
« Τι λέτε δηλαδή;»
« Θα σου πω μια σκέψη που διάβασα και την βρίσκω εύστοχη:
Ζω στον κόσμο μου μακριά σας άνθρωποι.
Κι όμως χρειάζομαι την επαφή σας για να μην ξεχνώ.
Να μην ξεχνώ γιατί είμαι μακριά σας.
Γιατί οχυρώθηκα σε κάστρο απόρθητο.
Γιατί η ψυχή μου έγινε πέτρα που σμίλη γλύπτη δεν την πιάνει.
Ζω στον κόσμο μου και γελώ με τον δικό σας.
Κι εσείς με το δικό μου!»
«Αφεντικό βρείτε τα μεταξύ σας»…
Κάτι τέτοιο μου πέταξε ο Περού και αρχίζει ένα ανεξήγητο γάβγισμα! Τότε δεν ξέρω πως μου καρφώθηκε μια ιδέα. Καλμάρω λίγο τον Περού και τραβώ από την τσέπη πρόχειρα λευκά χαρτιά – πάντα κουβαλώ τα σύνεργα – ξεκινώ να τραβώ γραμμές και στο κάτω μέρος συμπληρώνω:
…Κόσμε ρηχέ αδιάβα(σ)τε
μη μου τους κύκλους τάρατε
δεν μένω πια μαζί σου
ληγμένα τα γιατί σου…
Στα επόμενα πέντε λεπτά ο Περού ξεδιπλώνει το τρεχαλητό του στις σκάλες της πολυκατοικίας που οδηγούν στο ασανσέρ.
Έξω, την ίδια στιγμή το φως της ημέρας συνεχίζει να λούζει με την λαμποκοπή του ανθρώπους και ριχτάρια χαρμολύπης τα οποία πέφτουν σαν υγρές κουρτίνες στα διάσπαρτα κλεισμένα σπίτια..!
κυρ… σαμ…
