Απόσπασμα από το βιβλίο του αείμνηστου Σπύρου Μήλια
«Εύθυμα κι Αργείτικα» (τόμος Β’, 1998)
Ευάγγελος Γιδόπουλος. Ναυπλιεύς στην καταγωγή. Αδικημένος από τη φύση όσο ελάχιστοι, αλλά με τεράστιο ταλέντο στη μουσική…
Εγώ τον Βαγγέλη Γιδόπουλο τον είχα γνωρίσει απ’ την καλή, μιας και το καφενείο μου είχε αναγνωριστεί σαν στέκι μουσικών και το τηλέφωνο του ήταν γραμμένο στις ατζέντες όλων των μουσικών καφενέδων της Ελλάδος.
Αδερφοί Γιδόπουλοι, Ιωάννης και Σπύρος. Σιδηρουργοί στην Πρόνοια Ναυπλίου επί της οδού 25ης Μαρτίου. Ο Γιάννης, πατέρας του Βαγγέλη. Το μεράκι του μπάρμπα-Γιάννη ήταν ν’ ακολουθήσει ο γιος του Βαγγέλης την τέχνη του και να τον διαδεχθεί. Αλλά τα καλλιτεχνικά του προσόντα τον απέτρεπαν από τη λύση αυτή.
Απέναντι από το σιδηρουργείο ήταν το καφενείο του “Γιωργή”, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν διάσημος βιολιστής. Θα λέγαμε ο λαϊκός Μενουχίν της περιοχής μας. Ο μικρός τότε Βαγγέλης παρακαλούσε το Γιωργή να τον διδάξει βιολί αλλά αυτός τον απέτρεπε λέγοντας του: «Φύγε, ρε τσογλάνι, και τράβα να τραβήξεις το φυσερό του πατέρα σου».
Όμως καρσί ήταν το κουρείο του κιθαρωδού Μπουγιώτη. Μελωδικότατος λαϊκός κιθαρωδός αλλά και λάτρης του ωραίου φύλου.
Ο Βαγγέλης καθότανε στο κουρείο κι ο κιθαρωδός τον πρόγκαγε: «Φύγε από δω ρε μορφονιέ, τι θέλεις εδώ;» «Βάζω αυτί», του απαντούσε o Βαγγέλης «για ν’ ακούσω τις νότες του Γιωργή». Ο πατέρας του τον ξεσήκωνε από το κουρείο λέγοντας του: «Αυτί και ομορφιά έχεις τρομάρα σου, μυαλό δεν έχεις». Κι ο Βαγγέλης του απαντούσε: «Ζήσε πατέρα για να με δεις μεγάλο στο βιολί». Κι έγινε…
Την εποχή εκείνη έκανε πολλές μουσικές εμφανίσεις στο Κρανίδι και στις Σπέτσες. Τον ερωτεύτηκε η Ελένη, ψυχοκόρη του Ιωάννη Κοντοβράκη, άλλοτε αντιπροέδρου της Βουλής. Ο Κοντοβράκης ενέδωσε στην απόφαση της ψυχοκόρης του και έγινε ο γάμος από τον οποίον απέκτησαν έναν γιο, τον Γιάννη.
Ο Βαγγέλης, εμένα με αγαπούσε και με σεβότανε γιατί ήξερε ότι αναγνώριζα το μουσικό του ταλέντο και τις μουσικές του ικανότητες. Αλήθεια, πόσες φορές δεν μου είχε χαρίσει κλασικά κομμάτια (Τσιτσώρνια, αλιείς μαργαριταριών κ.ά.). Και ήμουν ο μόνος στον οποίον εχάριζε το λαϊκό άσμα “τι με κοιτάτε που είμαι στραπατσαρισμένος”, ενώ όσο και να τον πλήρωναν άλλοι δεν τους το έπαιζε γιατί τον παίρνανε στο ψιλό.
Θυμάμαι κάποτε, είχε έρθει στο Άργος στον κινηματογράφο “ΟΡΦΕΑΣ” ο Τάκης Μωράκης, η Νάντια Κωνσταντοπούλου με τα 40 βιολιά της ορχήστρας τους για μια παρουσίαση και ζήτησε να μάθει για τον Βαγγέλη Γιδόπουλο. Ο συχωρεμένος ο κυρ Σπύρος Μαυροειδής, μου τους έφερε στο καφενείο και γνωριστήκαμε. Μου ζήτησαν τον Βαγγέλη.
«Καθίστε να πιούμε καφέ και θα έρθει, ώρα είναι». Και νάτος. Αγκαλιές, φιλιά με τον Μωράκη και, τη Νάντια. Κι ο Μωράκης του λέει: «Βαγγέλη, το βράδυ θα έρθεις στο θέατρο και θα σε παρουσιάσω μαζί μου». Ο Βαγγέλης αρνιόταν επίμονα φοβούμενος το κάζο των θεατών. Εξηναγκάσθηκα να του πω ότι θα πάω μαζί του και θα βγω κι εγώ στη σκηνή. Και έτσι έγινε.
Όταν άνοιξε η αυλαία και παρουσιαστήκαμε, το κοινό βλέποντας τον Βαγγέλη άρχισε τα γέλια και τις σφυρίχτρες. Τότε ο Μωράκης, αφού καθησύχασε τους θεατάς τους είπε: «Φίλοι μου, εάν γνωρίζατε ποιο μουσικό κεφάλαιο έχετε στον τόπο σας δεν θα είχατε αυτή τη συμπεριφορά απέναντι του, αλλά θα καμαρώνατε γιατί είναι πατριώτης σας. Λυπάμαι για σας και να αλλάξετε από τώρα συμπεριφορά απέναντι του. Τα ταλέντα αυτά σπανίζουν». Και μπήκε στο πρόγραμμα του.
Πρέπει να σας πω ότι του Βαγγέλη του άρεσε η παράνομος βοσκή γι’ αυτό και πλήρωνε πολλές αγροτοζημιές στα γυναικεία αμπελοχώραφα. Γι’ αυτό και πάντα αδέκαρος. Επίσης εσιχαίνετο τους πάντας και τα πάντα και είχε δικό του σερβίτσιο στο καφενείο του. Για μένα ο Βαγγέλης θα μείνει ο μαέστρος που πάντα θα αναπολώ τις όμορφες δοξαριές του.
Μου έλεγε: “Μηλιάκο μου, τώρα και λίγο για σένα”, και να Μπαχ, Μπετόβεν και τσάμικα παραπονιάρικα.
Πέθανε στο νοσοκομείο του Ναυπλίου.
