Σε μια χώρα που οι πολιτικοί νομίζουν ότι κυβερνούν, οι δημοσιογράφοι ότι ενημερώνουν και οι πολίτες ότι συμμετέχουν, ε τότε τα σκάνδαλα όχι μόνο δεν είναι η κορυφή του παγόβουνου αλλά ούτε καν το παγόβουνο. Είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα ενός καλά στημένου μηχανισμού εξουσίας.
Σε έναν τέτοιο μηχανισμό, τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα κυρίαρχο ρόλο στην άσκηση πολιτικής, αλλά σίγουρα είναι κυρίαρχα στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης όπως υποκριτικά την αποκαλούν.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και το κόλπο του ανασχηματισμού. Εστιάζει δηλαδή στο πρόσωπο και όχι στην πολιτική. Μοιάζει ας το πούμε σαν τους διαγωνισμού ομορφιάς (sic). Άλλος έχει προτίμηση στις ξανθιές, άλλος στις μελαχρινές, στα μικρά η μεγάλα βυζιά. Τώρα ότι όλες συμμετέχουν στο ίδιο μπουρδέλο με προαγωγούς νταβατζήδες τα κανάλια και τους γύρω από αυτά, ποιος νοιάζεται.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι τον λένε ανασχηματισμό, δηλαδή αλλαγές ενός συνόλου από άλλα μέλη, και όχι μετασχηματισμό, δηλαδή αλλαγή της δομής ενός πράγματος.
Τώρα θα μου πείτε σε αυτό που ονομάζουμε «παγκοσμιοποίηση», η πολιτική κατεύθυνση και επιλογή είναι μία, οπότε θα ήταν ουτοπικό να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχουν περιθώρια αλλαγής πολιτικής. Δεν είχε και πολύ άδικο ο Τ. Φωτόπουλος όταν έγραφε, «…είτε οι νεοφιλελεύθερες είτε οι σοσιαλφιλελεύθερες προσεγγίσεις πρέπει να ιδωθούν ως “ συστημικές”… και ως εκ τούτου την παγκοσμιοποίηση την θεωρούν δεδομένη και μη αναστρέψιμη..» [1].
Βέβαια ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι όντως κάτι σημαντικό γίνεται εδώ. Είναι ας το πούμε λίγο υπεραπλουστευμένα σαν το ποδόσφαιρο. Αυτός που συνήθως μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο δεν είναι καλύτερος από αυτόν που βγαίνει (αλλιώς θα ήταν βασικός), αλλά όπως και να το κάνεις είναι αλλαγή.
Ποιος όμως θα αναλάβει να πείσει τον πολίτη ότι οι αλλαγές (βλέπε ανασχηματισμός) είναι προς όφελός του; Τον ρόλο αυτό όπως πάντα αναλαμβάνουν εργολαβικά τα ΜΜΕ, τα οποία πριν τον ανασχηματισμό φλυαρούν ακατάπαυστα. Διότι όπως έγραφε και ο Π.Κοροβέσης, «… η φλυαρία των media έχει μια τεράστια οικονομική σημασία. Διαμορφώνει καταναλωτές. Οι καταναλωτές είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που δεν λειτουργεί με την σκέψη, αλλά με τα αντανακλαστικά….»[2].
Και μην νομίζετε ότι το φαινόμενο είναι ελληνικό. Τα ίδια ισχύουν ανά τον κόσμο.
«…η τηλεόραση μας προσφέρει μια αλληλουχία εκπομπών χωρίς πνευματικό περιεχόμενο που έχουν σχεδιαστεί ως ψυχαγωγικές, αλλά η λειτουργία τους είναι να αποσπάσουν την προσοχή του λαού για να μην κατανοεί ποια είναι τα πραγματικά του προβλήματα ή για να μην αναγνωρίζει ποιες είναι οι πηγές των προβλημάτων του. Αντίθετα, αυτές οι ανόητες εκπομπές κοινωνικοποιούν τον θεατή με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει ένας παθητικός καταναλωτής. ..» [3].
Εγώ πάντως αν ήθελα να ανασχηματίσω την κυβέρνηση, θα ήμουν περισσότερο οικουμενικός και χιουμορίστας. Για παράδειγμα θα ήθελα τον Βορίδη στο υπουργείο πολιτισμού, τον αντιπρόεδρο της Novartis στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τον Πορτοσάλτε στο υπουργείο παιδείας!
————————
[1]. Τ. Φωτόπουλος, Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία.
[2]. Π. Κοροβέσης, Μ’ εξακόσιες λέξεις.
[3]. Ν. Τσόμσκι, Εκπαίδευση χωρίς ελευθερία και κρίση.
