Ενισχυμένος ο βηματισμός αναπτύσσεται και μας σπρώχνει στον διά-δρομο της καθημερινότητας. Κάθε καινούργια μέρα που ανατέλλει ταυτόχρονα ανα- (σ)τέλλει τυχόν αρνητικά αποτυπώματα της προηγούμενης μέρας, αφού είναι βέβαιο πως δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει η επόμενη στιγμή. Τα τετράγωνα της πόλης χρωματίζονται με το πηγαινέλα των ανθρώπων, και όσο να πεις αυτό το πέρα δώθε μας παραπέμπει σε βιομηχανοποιημένη κορδέλα που πριονίζει τον χρόνο, απομεινάρια του οποίου απορροφούνται πάνω στους μπετονένιους πανύψηλους τοίχους των πολυκατοικιών.
Σφιγμένα πρόσωπα, βιασύνη στην δίποδη βάδιση, γλαφυρή ζωγραφιά, αδιάψευστη μαρτυρία για το δρομολόγιο της σκέψης. Εστιάζουμε τον προβολέα μας στις γειτονιές της πόλης. Ποιας πόλης; Δεν έχει σημασία τ όνομα αφού η ανασαιμιά της ασφυκτιά ανάμεσα σε στιγμιότυπα άλλοτε μικρής και άλλοτε μεγάλης διάρκειας, σε θορύβους και μυρωδιές που τραυματίζουν την ατμόσφαιρα . Διάσπαρτοι κάδοι απορριμμάτων , διάσπαρτες και οι εικόνες που σε βάζουν σε σκέψη, σε βυθίζουν σ’ ένα εσωτερικό διάλογο. Εικόνες που λειτουργούν σαν καθρεφτάκια, απογυμνώνουν το ανθρώπινο είδος, αποκαλύπτοντας την σκληρή πραγματικότητα.
Η πόλη στο πρώτο ξύπνημά της. Καθ’ ότι ο χειμώνας θεωρητικά τουλάχιστον καλά κρατεί ακόμη, όμως το πουκάμισό του φαίνεται πως έχει μακριά μανίκια, ίσως γιατί οι νύχτες του είναι μακρόσυρτες και δημιουργικές..! Μακρόσυρτος και ο θόρυβος της εξώπορτας της πολυκατοικίας που μου επιτρέπει να περάσω στα πρώτα της καινούργιας ημέρας…
Στο τρίλεπτο επάνω η ματιά μου σκοντάφτει στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου διακριτικά παρατηρώ μια ανθρώπινη σιλουέτα μισογερμένη σε κάδο απορριμμάτων να προσπαθεί ν’ αλιεύσει κάτι προφανώς χρήσιμο. Λίγα μέτρα παρά δίπλα σ’ ένα όχι και τόσο προνομιούχο παρκάκι, παρεούλες ανταλλάσσουν γνώμες και ιδέες, συνομιλούν για το μέλλον. Έτσι όπως είναι καθισμένοι στο αυτοσχέδιο παγκάκι, άλλοι ακίνητοι, άλλοι εκδηλωτικοί , η εικόνα τους δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από ένα εκφραστικό γλυπτό που ξαποσταίνει περιμένοντας το βάθρο, πάνω στο οποίο πρόκειται να στηθεί. Πιθανός τίτλος; Προσεχώς άγαλμα..!
Με την λέξη άγαλμα μου έρχονται στο νου οι στοχασμοί του Μίλτου Σαχτούρη: …Βροχή από μέλι στα πεινασμένα μου χέρια.. στεφάνια.. στεφάνια… στεφάνια… στα πικρά μου μαλλιά, όμως το βάθρο του αγάλματος μένει πάντα άδειο, όμως το στόμα του αγάλματος μένει πάντα βουβό… Άραγε για ποιά πλατεία, ποιά πόλη, ποιό δρόμο ταιριάζει ο στοχασμός του Μίλτου Σαχτούρη;
Στρέφω το πρόσωπο μου προς τον απόμακρο πια κάδο απορριμμάτων, αρχίζει ήδη το ψιλοβρόχι, το μυαλό μου πλάθει σκέψεις, μπλέκει και μπλέκεται σε περιπλανήσεις , σε ατραπούς και βρόχινους διαδρόμους. Ασάλευτος στο πρώτο απάγκιο ανατρέχω στο μελάνι, σκιαγραφώ συναισθήματα:
…Παράξενο τρένο το μελάνι
ράγες που σε βγάζουν από την πλάνη
Όμορφα απρόσμενα ταξίδια
επιβάτες δραπέτες από τα ίδια...
Η ώρα περνά! Το ψιλοβρόχι μεταλλάσσεται σε βροχή, η ατμόσφαιρα απρόσμενα θολή σκεπάζει την περιοχή. Στρέφω το βλέμμα μου προς τον κάδο απορριμμάτων, το μισάνοιχτο καπάκι του σαν τραυματισμένο χαμόγελο βουτηγμένο σε βρεγμένη μεμβράνη περιμένει ίσως την επόμενη ανθρώπινη σιλουέτα, ενώ παρά δίπλα από το τραύμα, σε φρεσκοβαμμένο τοίχο δεσπόζει το λαλίστατο σύνθημα..: « …Μες στο μπετό της πόλης, αγάπη μου, για σένα έγινα ανθοπώλης …».
Να όμως που η βροχή δυναμώνει εκ νέου, τα όνειρά μουσκίδι! Δεν μου μένει παρά να κλείσω το δάκρυ μέσα σε μια κόλλα χαρτί, και με την υγρή στάμπα του, να φτιάξω την δική μου γεωγραφία, το δικό μου νησί, την δική μου χώρα, τον δικό μου τόπο..!
Σ’ ένα τέτοιο σκηνικό είναι αλήθεια, αναρωτιέται κανείς πως μπορεί να «στριμώξει» μακρόσυρτες σκέψεις σε κοντομάνικα λόγια;
…κυρ…σαμ…
