Αγαπητέ Καρνάβαλε!
Τώρα που το είναι σου βρίσκεται στο κάτω μέρος της σελίδας, νιώθω την επιθυμία να σου στείλω δυο λόγια, με όλο το θάρρος που μπορεί να διακατέχει έναν απλό κοινό θνητό που κατοικεί στην ίδια πόλη.
Δυστυχώς δεν έχω περισσότερο χρόνο στη διάθεση μου δεδομένου ότι μας χωρίζουν περίπου δέκα λεπτά πριν την καύση σου, και αφουγκράζομαι τα βήματα των δευτερολέπτων να πυκνώνουν, πνίγοντας τον ψίθυρο και την μειλίχια φωνή. Ίσως να φταίει το διάτρητο άρωμα που σκεπάζει την άκρατη εμπορευματοποίηση και τα όσα δρώμενα υφαίνουν την καλλίγραμμη ταλαιπωρημένη ράχη σου.
Αγαπητέ Καρνάβαλε!
Σου γράφω με κάποια διστακτικότητα δέκα μόλις λεπτά πριν την καύση σου, δέκα μόλις λεπτά πριν το χαμόγελό σου βυθισθεί στην φλογισμένη δεξαμενή της σιωπής. Σου γράφω φοβούμενος μη παρανοηθώ γιατί όσο να πεις δεν γνωρίζω την εσωτερική διαδρομή της σκέψης σου. Παρακαλώ δέξου το σαν ένα μικρό βοήθημα για την ώρα εκείνη όπου το ακρωτηριασμένο σώμα θα «κόβει» την κορδέλα των εγκαινίων της επόμενης ημέρας η ορθότερα της «μετακαρναβαλικής» εποχής..!
Από στιγμή σε στιγμή μια εκτυφλωτική λάμψη, ένας χρωματιστός σπονδυλωτός ήχος θα δώσει τέλος στην επίσης χρωματισμένη σπονδυλική σου στήλη. Καλοσυνάτο πλήθος αυθορμήτως εν μέσω ιαχών και χειροκροτημάτων θ’ απολαμβάνει την τελευταία σκηνή του έργου, το πυρακτωμένο τέλος. Το τέλος των χρωμάτων.
Αγαπητέ Καρνάβαλε!
Ημίγυμνη πλέον η ατμόσφαιρα σε λίγα λεπτά θα σου ανταποδώσει το αντίτιμο των υπηρεσιών σου, για το ισχυρό άλλοθι που μας προσφέρεις κάθε χρόνο ώστε να μας «βγάζεις από τα ρούχα της καθημερινότητας και να μας «ντύνεις» με ρόλους μη καθημερινούς.
Κατανοώντας την αγωνία σου σε ότι αφορά το τι μέλλει γενέσθαι, σκέψου πως εκείνη την στιγμή όπου η τεράστια φλόγα αγκαλιάζει το καθ όλα ανυποψίαστο σώμα σου, εκείνη ακριβώς την στιγμή αγαπητέ Καρνάβαλε σκέψου πως δεν είσαι ο μόνος αλλά ούτε και ..μόνος!
Ναι! Σωστά το διαβάζεις! Μη σε παραξενεύουν οι χλωμοί φθόγγοι και ο παράταιρος ήχος τους . Αλήθεια σου λέω αγαπητέ Καρνάβαλε..! Προσπάθησε στο βαθμό που οι δυνάμεις σου στο επιτρέπουν, μέσα στο τρελό μεθύσι ν απομονώσεις μια απειροελάχιστη στιγμή νηφαλιότητας, μια στιγμή όσο και το μέγεθος μιας ίνας, και με όλη την δύναμη της ψυχής σου σκέψου, κυρίως όμως σκέψου βαθιά ειλικρινά φωναχτά και γιατί όχι τραγουδιστά πως δεν είσαι μόνος αλλά ούτε και ο …μόνος! Μη με ρωτάς γιατί, ο χρόνος είναι πολύτιμος και τα λεπτά κυλούν… Απλά για σπρώξε την ματιά σου -όσο προλαβαίνεις- στις φωτιές που καίουν στις γύρω γειτονιές..! Άλλοτε ορατές, άλλοτε αόρατες..! Απαγκιστρώνω το βλέμμα μου από τ’ αποκαΐδια που αφήνει στο πέρασμά της η φωτιά, μα οι ελιγμοί του καπνού τραβούν την προσοχή μου.
Ένα ανυποψίαστο σπουργίτι ανοίγει τα φτερά του, το πέταγμά του διεμβολίζει τον καπνό γεγονός που γίνεται αφορμή λέξεις φράσεις νοήματα να αιωρούνται στον ορίζοντα, κάτι σαν τα τελευταία λόγια πριν την εκπνοή σου. Λόγια που μιλούν για φωτιά. Αλλά φλόγα εσωτερική. Τι κι αν αλλάζουν τα πάντα γύρω μας; Όταν το έσω πυρ παραμένει άσβεστο και το πέρασμά του κατακαίει οτιδήποτε σαθρό, τότε στον κήπο της ψυχής βλασταίνουν άνθη ελπιδοφόρα!
Τώρα όμως τα βεγγαλικά σκεπάζουν τον ουρανό, ο Περού βουτηγμένος στον φόβο γαβγίζει, τρέχει και κουρνιάζει στην αγκαλιά μου! Σ αφήνω..!
Αγαπητέ Καρνάβαλε!
Έξω η τελετή στην εκπνοή της. Μέσα καινούργια «μετακαρναβαλική» εποχή..! Ωστόσο σ’ ευχαριστώ για την συντροφιά σου και ζητώ ταπεινά συγνώμη για την ασυνήθιστη φλυαρία μου..!
κυρ… σαμ…
