Πώς ν’ αντιμιλήσεις στην βροχή; Πώς να διοχετεύσεις τον θυμό σου, φλύαρα με λέξεις φράσεις φτιαγμένες από ζύμη του ήλιου του ηλιάτορα; Πώς να δικαιολογήσεις την φράση «Χμ! Χμ! Αυτό είναι άλλο καπέλο…». Φράση που συχνά πυκνά επισκέπτεται τα χείλη μας και σχεδόν κρέμεται πριν εκτοξευθεί στον περίγυρό μας. Ναι λοιπόν, αυτό είναι άλλο καπέλο, καπέλο με μαγικές ικανότητες. Το φοράς και σε ταξιδεύει. Το φοράς και σε μεταμορφώνει, αν προλάβεις να βρεις την λέξη κλειδί..! Αλλιώς από μόνο του αναλαμβάνει πρωτοβουλία και δράση. Διαθέτει μεγάλη γκάμα επιλογής και ποικίλες πρωτότυπες διαδρομές.
Φορώ το καπέλο στέκομαι μπρος στον ¨όμορφο κόσμο και αγγελικά πλασμένο, αναζητώντας την λέξη κλειδί που θ’ απογειώσει την μαγική του ιδιότητα. Το παιχνίδι της εκ-πνοής και εισ-πνοής πλέκεται μ’ εξαιρετική δεξιοτεχνία μεταξύ των ανθρώπων.
Το πάρε δώσε των ενεργειών, συγκοινωνούντα δοχεία και μεις προσπαθούμε να ζυγιάζουμε το βλέμμα μας στην γραμμή ισορροπίας τους.
Στιγμές που εισ-πνέουν..!
Στιγμές που εκ-πνέουν..!
Στιγμές που απο-ρέουν..!
Στιγμές που κατα- ρέουν..!
Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος..! Και ω του θαύματος, το μαγικό καπέλο με οδηγεί σ’ ένα άγνωστο δωμάτιο με διάσπαρτα χρωματιστά πανιά. Πολύχρωμα παρεό στολίζουν τον τοίχο λες και οριοθετούν έναν τεράστιο γεωφυσικό χάρτη.
Θάλασσες, όρη, ποτάμια, λίμνες, υφασμάτινες αποτυπωμένες σελίδες.
Έχω ήδη προχωρήσει στο βάθος του δωματίου και ξαφνικά ανακαλύπτω πως δεν είμαι μόνος μου… Παραδίπλα με την άκρη των ματιών μου βλέπω έναν μικροσκοπικό δακρυσμένο κλόουν που χάρη της κλωστής στέκει στον τοίχο, παρατηρώντας με το αστείο βλέμμα του τα όσα συμβαίνουν γύρω του. Τον πλησιάζω με αργές κινήσεις απλώνω το χέρι μου και τότε ξεκινά ν ακούγεται μια ξέφρενη μουσική. Αναπάντεχα μπρος στα έκπληκτα μάτια μου ο κλόουν απεγκλωβίζεται από την δέσμια κλωστή, ξεδιπλώνει το σώμα του και επανέρχεται στην όρθια στάση, πλησιάζει την γωνία με τα χρωματιστά πανιά, αρπάζει ένα παρεό, το ανεμίζει στον αγέρα και ξεκινά έναν τρελό χορό.
Ενώ η μουσική συνεχίζει να διαλαλεί το τέμπο της και τον ρυθμό της ταυτόχρονα, ο ορίζοντας αλλάζει όψη. Τα μολύβια ως ερωτικά σμήνη ζωγραφίζουν στον αέρα, σκόρπιες λευκές κόλλες στροβιλίζονται λες και πρόκειται για θύματα ονειροπαγίδας. Η ορχήστρα των γραμμάτων αποδρά από τα πλήκτρα της γραφομηχανής. Φωνήεντα, σύμφωνα, περισπωμένη, ερωτηματικά, μικρά, κεφαλαία γράμματα. Όλα στον αέρα να σχηματοποιούν ακαταλαβίστικα σχέδια. Μοναδική εξαίρεση από το βάθος του δωματίου αυτόνομες φράσεις όπως: «Ναι» …. «Αν» … «Πρέπει» … «Δεν μπορώ» …
Φράσεις βαγόνια που συλλέγουν την σκέψη μας..! Φράσεις που πασχίζουν ν αποβάλλουν τα εισαγωγικά, ν’ απογυμνωθούν για να λουσθούν με την αλήθεια και έτσι μουσκίδι όπως είναι να νιώσουν τα ρίγη της: Ναι, αν πρέπει δεν μπορώ…! Χαμένος στα διλλήμματα, αν δεν ήταν το τρίξιμο της πόρτας απ την χαραμάδα του ονείρου, κι ένα δυνατό αεράκι να υφαρπάξει το καπέλο μου ο δακρυσμένος κλόουν και το παρεό θα χόρευαν ακόμη.
Ωστόσο χύμα στο πάτωμα η αλμύρα των δακρύων του μου τραβά την προσοχή σκύβω και διαβάζω: …ακόμη κι αν το βήμα σου σκοντάψει σε τεθλασμένη άργητα μην σπαταλάς το φταίξιμο… Δώσε χώρο στο κουβάρι του χρόνου, πριν γίνει κόμπος και αναμετρηθεί με τον κόμπο των δακρύων σου.
…..κυρ…σαμ…
