Σχέσεις, ανισότητες, πράξεις εκτός κανόνα, συναρτήσεις, πλοκή, προβληματισμός, ενδείξεις, εξηγήσεις, αποδείξεις, αφαιρετική σκέψη, προσθετική ενόραση, πολλαπλασιαστική δυνατότητα, διαιρετική αντικατάσταση, δημιουργική διαίσθηση. Λέξεις και έννοιες που πηγάζουν από μια σκέψη δύσκολη έως ακατανόητη για τους πολλούς, εύκολη και φιλική για τους λίγους. Το αστυνομικό μυθιστόρημα στην υπηρεσία των μαθηματικών για να πεισθούν οι «φοβισμένοι» πως, τελικά, τα μαθηματικά είναι χώρος σκέψης καθημερινά προσβάσιμος από τον καθένα.
Ο καθηγητής Τεύκρος Μιχαηλίδης θέλησε να το κάνει κτήμα του καθενός στην κατάμεστη αίθουσα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης «Παλαμήδης» συνεπικουρούμενος από δυο γνωστές και εξαιρετικές εκπαιδευτικούς την μαθηματικό Βασ. Σωτηροπούλου και την φιλόλογο Άννα Μπουλμέτη. Γνωστός, γνωστότατος ο Τ. Μιχαηλίδης, από την ήδη πλούσια εκδοτική δραστηριότητά του (έργα του έχουν ήδη μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και σε πολλές άλλες γλώσσες) και την αρθρογραφία του σε μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες, παρουσίασε στο Ναύπλιο αστυνομικά και μαθηματικά αινίγματα καλεσμένος από το παράρτημα Αργολίδας της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας.
Η γενικότερη παρουσίαση που έκανε ο συγγραφέας και μαθηματικός, εκτός από το ιστορικό του αστυνομικού μαθηματικού μυθιστορήματος, στόχευε στο να διευκολύνει την σχέση αυτού του είδους με τον απλό αναγνώστη. Δεν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρεί, κι αυτό γιατί τελικά δεν φαίνεται να είναι και τόσο εύκολη υπόθεση η «απλούστευση» ακόμη και στη γραφή ενός τέτοιου μυθιστορήματος. Περιγράφοντας τη διαδικασία συγγραφής του «Μιλώντας στην Αθηνά για το χάος και την πολυπλοκότητα» (2017) που συνέγραψε με τον Τ. Μπουντή (Ομότιμο Καθηγητή Παν. Πατρών) σημειώνει:
Όταν θέλεις να γράψεις ένα βιβλίο μαθηματικών που να απευθύνεται στο ευρύ κοινό, οι ισορροπίες είναι πολύ δύσκολες. Να περιλάβεις όλα όσα είναι σημαντικά, να μην το φορτώσεις όμως με πράγματα που να το καθιστούν δυσνόητο, να είναι εύληπτο αλλά όχι παιδαριώδες, ουσιαστικό αλλά όχι απαγορευτικό. Αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε κεφάλαια, να κόβουμε, να ράβουμε, να διαφωνούμε και να συμφωνούμε. Να πούμε πώς η θεωρία του χάους βοηθά να προλάβουμε μια επιληπτική κρίση, κι αν το πούμε σε πόσο βάθος να φτάσουμε; Να μιλήσουμε για τα φράκταλ στα κινηματογραφικά εφέ – και βέβαια να μιλήσουμε. Για το κυκλοφορικό σύστημα, για τα μοντέλα ανάπτυξης του πληθυσμού, για τη συμπίεση των εικόνων; Μπορούμε ν’ αφήσουμε απ’ έξω τους παράξενους ελκυστές; Φυσικά και δε μπορούμε – όμως είναι δύσκολη έννοια, θα μπορέσουμε να τη δώσουμε με απλά λόγια; Κεφάλαια γράφονταν κι ύστερα καταδικάζονταν σε θάνατο ή σε ακρωτηριασμό.
Η Βασ. Σωτηροπούλου και η Άννα Μπουλμέτη κατάφεραν να παρουσιάσουν μια οπτική του έργου του Τ. Μιχαηλίδη περισσότερο προσιτή για το μέσο αναγνώστη, δίνοντας έμφαση στις σχέσεις λογικής με τις οποίες υφαίνεται μια αστυνομική ιστορία και στα ιδιαίτερα στοιχεία με τα οποία ο συγγραφέας οργανώνει την πλοκή των ιστοριών του.
Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται μια άνθιση του αστυνομικού μυθιστορήματος και γενικότερα της «μαθηματικής» λογοτεχνίας. Από την εποχή του «Θείου Πέτρου και της εικασίας του Γκόλντμπαχ» του Απ. Δοξιάδη το 2001 που δημιούργησε αίσθηση και κατέκτησε τις αναγνωστικές λέσχες, ένα νέο κύμα εκδόσεων αυτού του είδους διεκδικεί τη δική του ιδιαίτερη θέση στην ελληνική λογοτεχνία.Ο Τ. Μιχαηλίδης, με το πλούσιο έργο του, αποτελεί έναν από τους κυριότερους εκπροσώπους του είδους και η συγκεκριμένη εκδήλωση του Παραρτήματος Αργολίδας της Μαθηματικής Εταιρείας τον έφερε πιο κοντά στο ευρύ κοινό.
Γ. Κόνδης
