Και όσο να πεις κάθε φορά που περνώ την αποκαλούμενη «Γέφυρα» που οδηγεί στο κτηριακό συγκρότημα βραχείας νοσηλείας της Ογκολογικής κλινικής ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ Νέας Κηφησιάς, με βήμα σταθερό και την βιασύνη σχεδόν δεμένη στα μισολυμένα κορδόνια των παπουτσιών μου, δεν ξέρω γιατί αλλά όλη αυτή η διαδρομή μου φέρνει στο νου, τα μακρόστενα τολ που διανύει κανείς λίγο πριν επιβιβασθεί στο αεροπλάνο για την πτήση. Άψογη καθαριότητα με κόκκινες και πράσινες γραμμές να τρέχουν χαραγμένες στο πάτωμα και να σε καθοδηγούν στον προορισμό σου. Στις πληροφορίες οι απαντήσεις των υπευθύνων λακωνικές: « Ανεβείτε στον πρώτο και ακολουθείστε την κόκκινη γραμμή» ή ακόμη «Περάστε την εσωτερική γέφυρα και ακολουθείστε την πράσινη γραμμή».

 

Προσπαθώ και εφευρίσκω τρόπους ώστε ν’ απαλύνω την αγωνία μου και να επαναφέρω την κομμένη ανάσα στον κανονικό ρυθμό της. Οι σταλαγματιές που ρέουν ενδοφλεβίως μου αναζωπυρώνουν συνειρμούς βροχής. Ναι, είναι στάλες βροχής σε ξεχωριστό τέμπο και είναι για το καλό μου! Μέσα στο βύθισμά μου δοκιμάζω βουτιά στις σελίδες του βιβλίου του Θανάση Σεφερλή «Καρκίνος δάσκαλος και φίλος», εκδόσεις Ψυχογιός.

 

Από τ’ οπισθόφυλλό του αλιεύω: «…Αν διαγνωστείς με καρκίνο δεν τελειώνει η ζωή σου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να την κάνεις πιο ουσιαστική και αληθινή…». Ο από-ηχος που πηγάζει από τα συγκεκριμένα λόγια ίσως να γεννά απορίες πλην όμως δεν εμπεριέχει μόνο μια απλή πληροφορία, αντίθετα για έναν που βίωσε και βιώνει τον καρκίνο αποτελεί προσωπική εμπειρία η οποία με την σειρά της γονιμοποιεί την γνώση!

 

Πάλη ή αποδοχή; Θα νικήσω ή θα νικηθώ; Ερωτήματα που σε ταλανίζουν και σε οδηγούν στο συμπέρασμα πως τελικά οι δυσκολίες της ζωής δεν είναι πρόβλημα που καλείσαι να το λύσεις, χρειάζεται να το δεις σαν μυστήριο, γι’ αυτό δεν σου μένει παρά να το ζήσεις και να το απολαύσεις.

 

Τούτη την στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες οι δείχτες του ρολογιού παίζουν κρυφτούλι, 6.30 πρωί! Στρέφω το βλέμμα μου προς τον θόλο τ’ ουρανού έτσι όπως καδράρεται από την μπαλκονόπορτα βλέπω τα σύννεφα ν’ αλλάζουν μορφή και όλως περιέργως να σχηματοποιούν ανθρώπινες σιλουέτες με δυσδιάκριτα χαρακτηριστικά, να κινούνται κατά πως προστάζει ο αγέρας ταυτόχρονα ν απαγγέλουν το ποίημα «Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων» του Μάριο δε Αντράδε, ποιητή, συγγραφέα και δοκιμιογράφου από τη Βραζιλία:

 

 

«…Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μου υπολείπεται
λιγότερος χρόνος ζωής απ ότι έχω ζήσει ως τώρα …..
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του
απέμειναν λίγες άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση…
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις, όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες
διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά την χρονολογική τους
ηλικία δεν έχουν μεγαλώσει.

 

 

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Με ενοχλεί η ζήλεια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να
οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές
αξίωμα. Οι άνθρωποι δε συζητούν πια για το περιεχόμενο ….μετά βίας για την
επικεφαλίδα.

 

 

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους και τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στην σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους
Που δεν χαίρονται για τον θρίαμβο τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτόν τους εκλεκτό πριν την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των
ανθρώπων…

 

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τούς δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μονάχα για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί
να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμία από τις καραμέλες που μου απομένουν.
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ΄ όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Ευχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος, γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ εκεί”…

 

 

Διαχρονικές αλήθειες νοήματα ζωής που αποκρυσταλλώνουν συμπεριφορές ανθρώπινες που σφίζουν από υγεία.

 

Τώρα πια οι σιλουέτες στον ουρανό αποκτούν ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, και θαρρώ πως την ίδια γνώμη έχει και ο Περού! Στέκει δίπλα μου χαλαρώνει στο καναπεδάκι κουλουριασμένος και με παρατηρεί επίμονα.

 

Πάλη ή αποδοχή;
Ναι το πάλεψα και τον νίκησα;
Δεν ξέρω για πόσο;
Ισως για λίγο;
Ισως για πολύ;
Ισως για πάντα;
Δεν με απασχολεί..!

 

Ερωτήματα που καμιά φορά απαντώ με θυμό αλλά κατά βάθος νιώθω περιέργεια για όσα έχουν να μου πουν τα ερωτηματικά..! Η αναμονή συνυφασμένη με τραγικοκωμική ανθρώπινη μοίρα! Όμως …«αποδέχομαι ότι είναι, ακριβώς επειδή είναι και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά» (ΒΥΡΟΝ ΚΑΤΥ) .

 

Τούτη την στιγμή που αποτυπώνονται αυτές οι ώριμες σκέψεις, το ημερολόγιο γράφει 4 Φλεβάρη 2018. Στο δε κάτω μέρος με ψιλά γράμματα διαβάζω: Εορτάζεται η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου…

….κυρ…. σαμ….