…Είναι σε καλό δρόμο..!
… Έχει τον δρόμο του..!
…Όλοι στο δρόμο..!
Να λοιπόν που η προίκα του προφορικού λόγου μεταφέρεται χρόνια τώρα από τα χείλη της καθημερινής συνομιλίας σμίγει σε σταυρο-δρόμι με την κινηματογραφική φράση: « Όλα είναι δρόμος»… Η ατάκα η οποία δίνει τροφή για σκέψη, και είναι η ίδια μασημένη τροφή που ακολουθεί τον βηματισμό μας . Και είναι επίσης η ίδια πολυπαιγμένη μαυρο-άσπρη ταινία συνήθως μεταμεσονύχτιας προβολής, που ξεδιπλώνει ησύχως, σχεδόν αθόρυβα το σενάριο της λες και προφυλάσσει τον ύπνο μας από την εισβολή ανεπιθυμήτων ονείρων .
«Εδώ στου δρόμου τα μισά…» …Μα τι λέω; Μισά και πολλά βάλε..! Άραγε πόσα δράμια υπομονής χρειάζεται η φαρέτρα μας για να σπρώξει τον χρόνο;
Με την σκέψη υπέρβαρη και τον λαβύρινθο ν’ Αλλάζει συνεχώς μεγέθη, η δαιδαλώδης διαδρομή αποκτά ενδιαφέρον. Ένας χαρακτηριστικός ηλεκτρονικός ήχος και στ άκρα του υπολογιστή καταφθάνει το μήνυμα: «έτσι απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου…». Αχνογραμμένος δάνειος τίτλος από στίχο τραγουδιού: «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή …». Όμορφο μ’ εύστοχες αλήθειες. Ναι! Θαρρώ πως η ζωή είναι μια παράσταση χωρίς πρόβα. Ένα τσιγάρο δρόμος – για να μην ξεχνάμε και την προίκα του προφορικού λόγου – ώσπου να το καπνίσεις «δεύτερη ζωή δεν έχεις…».
Όλα είναι δρόμος..! Ω την ατυχία μου κάπου στο νιοστό χιλιόμετρο μαύρο σεντόνι πέφτει και σκοτεινιάζει το μυαλό. Πασχίζω να θυμηθώ την ορθή γραφή της σκοπίμως παροπλισμένης φράσης: συλλαλητήριο..! Θες η σύγχυση των γραμμάτων, θες η σύγχυση της εποχής, θες τα πολλαπλά είδωλα που αντικατοπτρίζονται , από τα επίσης πολλαπλά «λάμδα» που κοσμούν την λέξη, είναι ανεξήγητο το πως η αμφιβολία φουντώνει, και με ωθεί σ’ ένα αδιάκοπο κολύμπι στις σελίδες των λεξικών. Εγκαταλείπω την προσπάθεια και τα επόμενα λεπτά με βρίσκουν στο σημείο που σε βρήκα όταν μου τα έλεγες μα δεν σε άκουγα. Όλοι στο δρόμο..!
Και νά μαι πάλι εδώ να λούζομαι την ανυπάκοη ακοή και να προσπερνώ αιχμηρά βλέμματα. Ελέγχω την κίνηση και προσεχτικά περνώ στο απέναντι πεζοδρόμιο. Λίγη ξεκούραση στο παγκάκι, κι έπειτα στην ουρά του πηγαινέλα, όπως χθες και προχθές , για πόσο άραγε ακόμη;;;
Κατά τα λοιπά..! Ειναι σε καλό δρόμο..!
Ανατολή – Δύση ..!
Μέρα – Νύχτα ..!
Ζωή- Θάνατος..!
Μερικά δίπολα, φωτοσκιάσεις όμοια στασίδια, μικρές δεξαμενές όπου κοχλάζουν συμπεριφορές ανθρώπων, συν-ανθρώπων,αλλά και πλην-ανθρώπων..! Δρόμοι που σμίγουν και καταλαγιάζουν σ’ ένα κοινό παράπονο. Ένα παράπονο που έχει τον δρόμο του και δεν διαφέρει διόλου από το παράπονο του Μιχάλη Γκανά:
« όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει…».
….κυρ…σαμ…
