του Κυριάκου Σάμιου από το ιστολόγιο “Τετράδιο με ράγες”
…Και ο χρόνος γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά μας, η ανημποριά της παλάμης να συγκρατήσει τις σταλαγματιές των δευτερολέπτων αυγαταίνει τον εκκολαπτόμενο εκνευρισμό. Σθεναρό ανάχωμα ένα χαδάκι στον χαριτωμένο Περού, το σκυλάκι που μοιράζει την ανυπομονησία του για την απογευματινή έξοδο του. Τα βλέμματα συναντώνται στον αέρα και οι υπότιτλοι χαραγμένοι στα δυο σπινθηροβόλα μάτια του… « … εντάξει αφεντικό σε λίγο.. περιμένω..».
Έτσι κι έγινε. Σε λίγο κυκλώνουμε το τετράγωνο της γειτονιάς ευχάριστος περίπατος με τη σβελτάδα του Περού να διακόπτεται από σκόρπια μικρά διαλείμματα ελέω μυρωδιών, και την ουρίτσα του να αιωρείται στον αέρα τόσο όσο που θύμιζε βέργα παθιασμένου μαέστρου! Βλέπεις η χαρά δεν κρύβεται.
Συμβαίνει και στους ανθρώπους! Η χαρά και η θλίψη, ανεστραμμένα είδωλα! Ένα μείγμα συναισθημάτων που για κάποιους λόγους «ανθοφορούν» κάθε φορά που βρισκόμαστε απέναντι στ’ οπισθόφυλλο του χρόνου. Στην γειτνίαση του παλιού με του καινούργιου. Παράδοση και παραλαβή! Ξετυλίγονται αναδρομές, απολογισμοί, γεγονότα με διαβαθμίσεις κατά το δοκούν, ημερολόγια, συμβάντα , μια χιονοστιβάδα που άλλοτε μας πνίγει και άλλοτε μας χαροποιεί!
Κι εδώ ζητώ ταπεινά συγνώμη, επιτρέψτε μου να χαράξω μια παύλα στην σκέψη μου σαν κι αυτές που χρησιμοποιούμε τις φορές που κόβεται η λέξη για να συνεχίσουμε στην επόμενη σειρά. Μόνο που από τα σωρευμένα «ημερολόγια» κάποια σου «κόβουν την ανάσα». Αναμοχλεύω το πιθάρι της λήθης και τραβώ στην τύχη στιγμές που σκιαγραφούν γκριμάτσες ανωνύμων ανθρώπων .
Βράδυ! Ο ήρωας της ιστορίας μας αναμετριέται με το παιχνίδισμα της νύχτας, ροκανίζει τον χρόνο του μουτζουρώνοντας λευκές κόλλες με διάφορες σκέψεις, διόλου α-διάφορες όμως για το είναι του. Όταν καταλαγιάζει η νύχτα τα δευτερόλεπτα βαραίνουν. Την επόμενη μέρα στο γραφείο του αντικρίζει τα ίδια πρόσωπα, ο κυρ Κώστας με το πυκνοδασωμένο μουστάκι θα του φέρει τον ίδιο καφέ, ο ίδιος λαχειοπώλης θα «παίξει» με τα νεύρα του, ο ίδιος ταχυδρόμος θ’ ακουμπήσει στο πεζούλι την σχεδόν ίδια αλληλογραφία, και ο ίδιος θα χωθεί πίσω από τα χαρτιά του έως ότου το ρολόι δείξει περασμένο μεσημέρι. Οι υπόλοιπες κινήσεις χαραγμένες σαν καθημερινό δρομολόγιο. Ξέρει καλά την διαδρομή προς το σπίτι.
Μετά από κάμποση ώρα, μέσα στο δωμάτιό του επικρατεί ημίφως! Άραγε πόσο είχε κοιμηθεί; Έχει ήδη απογευματιάσει για τα καλά. Το κεφάλι του θαρρείς πως το βαράνε καμπαναριά! Αρκετά καντάρια βάρος. Καταφεύγει στο κρύο νερό, πλένει το πρόσωπό του, στέκεται μπρος στον καθρέφτη δοκιμάζει νωχελικά δυο τρεις γκριμάτσες και κάνει σαν να ακούει βήματα. Βήματα μέσα του, γύρω του, παντού, μα και πουθενά..! Κι ένα σφίξιμο στο στομάχι ήρθε σαν απαρχή μιας ρυθμικής ανησυχίας . Νοιώθει πως ο εγκέφαλος χωρίζεται στα δύο. Αργοπεθαίνει; Αυτοκτονεί; Ή κάποιος τον σκοτώνει; Κάνει δυο βόλτες, προχωρεί προς το ντουλάπι με τα φάρμακα, και με το τρέμουλο του χεριού του καταγκρεμίζει τα κουτάκια, ξεχωρίζει ένα ημισκισμένο πολύχρωμο, το παρατηρεί για λίγο, και με μια απότομη βίαιη κίνηση, και με σφιγμένα χείλη τα κάνει θρύψαλα μέσα στην χούφτα του… Έτσι καθώς στρέφει το βλέμμα του προς το παράθυρο αποφασισμένος με όση δύναμη του μένει τρέχει γοργά το ανοίγει λύνει την χούφτα του, και κραδαίνοντας ρίχνει τα χάπια στην κρύα σκοτεινιά της νύχτας! Με το τρέμουλο στην ραχοκοκαλιά του λουσμένος στον ιδρώτα και το βλέμμα αγκιστρωμένο στον έναστρο ουρανό ξεκινά ν’ απαγγέλει:
«Αυτός εκεί / ο συγκεκριμένος άνθρωπος / είχε μια συγκεκριμένη ζωή / με συγκεκριμένες πράξεις/. Γι’ αυτό/ και / η συγκεκριμένη κοινωνία/ για τον συγκεκριμένο σκοπό / τον καταδίκασε / σ’ έναν αόριστο θάνατο!».
Και από τότε η φωνή του σαν ηχώ σμίγει με την μελωδία των ευχών που σαν αποδημητικά πουλιά φτερουγίζουν και αναζητούν ζεστή αγκαλιά!
… κυρ….. σαμ…
