Από το ιστολόγιο “Τετράδιο με ράγες” (kyriakossamios.blogspot.gr)
18 Δεκέμβρη 2015 — 18 Δεκέμβρη 2017! Δύσκολος μήνας ο Δεκέμβρης! Τούτες τις μέρες θαρρείς πως η απουσία το κενό βαθαίνει πιότερο λες και είναι καυτό υγρό που κοχλάζει εντός μου, έρχεται και σμίγει με την περιπέτεια της υγείας μου, αναμετριέται με τις αναθυμιάσεις της μνήμης. Ο χρόνος κυλά σ’ ένα ρυάκι με φιδίσια διαδρομή, απλώνει τα πλοκάμια του από πάνω μέχρι κάτω, χώνεται βαθιά στα κύτταρα και με ζώνει με βλέμματα, φωνές, δάκρυα αλλά και χαμόγελα.
Ζόρικα τα πράγματα! Εδώ αδελφέ μου είναι αλλιώς.
Η μάννα και ο πατέρας βιώνουν τα βαθιά γεράματά τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φυσική φθορά μάς λέει ο γιατρός! Μην ανησυχείς όμως κάνουμε ότι μπορούμε, είμαστε κοντά τους κυρίως ο Πέτρος! Έξω φυσάει, παντού αγέρας σφυρίζει και σκορπά το σινιάλο μου. Ελπίζω να τηρήσει την υπόσχεση του και να στο παραδώσει με το νι και με το σίγμα!
Εδώ αδελφέ μου είναι αλλιώς!
Μην έχεις άγχος για τον Παναγιώτη και την Νίκη, και οι δυο τους σταθερές αξίες! Νιώθουμε υπερηφάνεια και καμαρώνουμε για την διαδρομή τους.
Ζόρικα τα πράγματα αδελφέ μου Αργύρη! Η πάχνη των Χριστουγέννων με βρίσκει σ’ ένα μεταβατικό στάδιο να παλεύω το θηρίο μέσα μου. Το αντάμωμά μας στον έναστρο ουρανό δείχνει να παίρνει αναβολή. Δεν ξέρω για πόσο. Ισως για λίγο, ίσως για ….. δεν με απασχολεί!!! Παράξενο ακούγεται αλλά είναι μια πραγματικότητα που την βίωσα και συνεχίζω να την βιώνω, η ίδια η ασθένεια – καρκίνος- είναι ο πιο καλός γιατρός «δάσκαλος και φίλος». Μη γελάς αδελφέ μου… αλήθεια σου λέω .. Ξέρεις γιατί;
Γιατί σε κάνει να είσαι υπάκουος, γίνεται αφορμή να δοκιμάσεις τους φίλους σου, να φροντίζεις και ν’ αγαπάς τον εαυτόν σου. Ν’ αλλάξεις τρόπος ζωής, να προσέχεις την διατροφή σου, ν’ αλλάξεις συνήθειες να συγχωρείς τους πάντες, να συνάψεις ειρήνη με το σώμα σου, να χαμογελάς. Να βλέπεις την ζωή από άλλη οπτική γωνία κυρίως να την εκτιμήσεις ως δώρο!
Ζόρικα τα πράγματα αδελφέ μου! Εδώ είναι αλλιώς!
Πώς; Κάτι με ρωτάς; Ναι… Πώς είμαι τώρα;
Θα σου πω ότι το πάλεψα και το παλεύω! Αν το νίκησα; Δεν ξέρω για πόσο, ίσως για λίγο, ίσως για πάντα, όπως σου είπα και πριν δεν με απασχολεί. Πάντως αν τον νίκησα τ’ οφείλω στην συγκινητική θετική σκέψη και παρουσία των συγγενών και φίλων μου, γνωστών και αγνώστων, που ομολογουμένως η ζεστή αγκαλιά τους, το χαμόγελό τους, η χρήσιμη συμβολή τους δυνάμωναν και δυναμώνουν τα κουράγια μου. Αν τον νίκησα; Τ’ οφείλω στις αλλεπάλληλες δημιουργικές απο-δράσεις είτε επί σκηνής είτε επί χάρτου, κυρίως όμως στην συνεχή φροντίδα της Μαρίας που από την πρώτη στιγμή στάθηκε με αγάπη και ψυχραιμία στο πλευρό μου. Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρώ τον εαυτόν μου τυχερό και απίστευτα ευλογημένο! Ναι το πάλεψα και το νίκησα; Δεν ξέρω για πόσο ίσως για λίγο .. ίσως για πολύ ..ίσως για πάντα.. δεν με απασχολεί..!
Εδώ αδελφέ μου είναι αλλιώς τα πράγματα! Είναι και κάτι ακόμα που έχει συμβάλλει τα μέγιστα με την παιχνιδιάρικη παρουσία του! Η «εισβολή» του ..Περού! Βέβαια δυστυχώς δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις, ήρθε σχεδόν αμέσως μετά από το ξαφνικό απροσδόκητο φευγιό σου! Μπήκε για τα καλά στην συντροφιά μας! Όμως σταματώ εδώ γιατί θαρρώ πως σε κουράζω…
Περισσότερα από κοντά .. όποτε … και όταν..! Προς το παρόν σου στέλνω σκέψη και χαμόγελο!
Ζόρικα τα πράγματα αδελφέ μου Αργύρη.. ! Φυσάει παντού, μέσα κι έξω!
….κυρ…..σαμ…
