Δικηγόρου
Επιχειρείται να εφαρμοστεί σήμερα στην χώρα μας μια οικονομική πολιτική με πλειστηριασμούς -σύντομα και ηλεκτρονικούς-, αστυνομίες, εισαγγελείς και δικαστικά ακροατήρια ποινικού περιεχομένου, η οποία με άλλους τρόπους δεν είναι δυνατό να εφαρμοστεί διότι τα υποκείμενα της αδυνατούν να ανταποκριθούν. Αλλά το κράτος είναι αποφασισμένο αν οι πολίτες δεν καταβάλλουν να αναπληρώσει τα έσοδα του -που υπολείπονται των στόχων- με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς.
Σήμερα υπάρχει μια “βαλίτσα” από 4.000.000 έλληνες που χρωστούν, η οποία πάει στα ειρηνοδικεία για πλειστηριασμούς, από εκεί στις αστυνομίες, από εκεί στις εισαγγελίες, και από εκεί στα ποινικά ακροατήρια και ενδεχομένως τα σωφρονιστικά καταστήματα.
Αυτοί οι θεσμοί δεν έχουν δημιουργηθεί από την κοινωνία για την εφαρμογή της κρατικής οικονομικής πολιτικής…
(Έκτακτες συνθήκες για όλους ή μόνο για τις τράπεζες;)
Από την άλλη τίθεται βεβαίως ακόμη ένα ζήτημα ισονομίας.
Η ισονομία απαιτεί ίδια μέτρα και σταθμά για όλους τους πολίτες, με άλλα λόγια ή έχουμε έκτακτες -οικονομικά- συνθήκες ή όχι.
Αν οι συνθήκες είναι έκτακτες και δικαιολογούν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τότε κατά πόσο αποτελεί ισονομία να μην δικαιολογείται, να μην γίνεται δεκτό ότι ισχύει η -αναλόγως έκτακτη- διάταξη του ΑΚ 388 και για τους πολίτες που έχουν δανειστεί; Δεν έχει μειωθεί το ΑΕΠ 25% τουλάχιστον; δεν έχει εκτοξευθεί η ανεργία;
Σύμφωνα δε με την διάταξη του άρθρου 388 ΑΚ -περί απρόοπτης μεταβολής των συνθηκών- «αν τα περιστατικά στα οποία κυρίως, ενόψει της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, τα μέρη στήριξαν τη σύναψη αμφοτεροβαρούς σύμβασης, μεταβλήθηκαν ύστερα από λόγους που ήταν έκτακτοι και δεν μπορούσαν να προβλεφθούν και από την μεταβολή αυτήν η παροχή του οφειλέτη, ενόψει και της αντιπαροχής, έγινε υπέρμετρα επαχθής, το δικαστήριο μπορεί κατά την κρίση του, με αίτηση του οφειλέτη, να την αναγάγει στο μέτρο που αρμόζει και να αποφασίσει τη λύση της σύμβασης εξολοκλήρου ή κατά το μέρος που δεν εκτελέστηκε ακόμη. Αν αποφασιστεί η λύση της σύμβασης, επέρχεται απόσβεση των υποχρεώσεων παροχής που πηγάζουν απ’ αυτήν και οι συμβαλλόμενοι έχουν αμοιβαία υποχρέωση να αποδώσουν τις παροχές που έλαβαν κατά τις διατάξεις για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό».
Το άρθρο 388 ΑΚ θέτει τις προϋποθέσεις με τις οποίες παρέχεται στον έναν από τους συμβαλλομένους σε αμφοτεροβαρή σύμβαση το διαπλαστικό δικαίωμα να ζητήσει από το δικαστήριο την αναγωγή της οφειλόμενης παροχής στο μέτρο που αρμόζει, ή και την λύση ολόκληρης της σύμβασης, εφ όσον η τελευταία δεν έχει ακόμη εκτελεσθεί.
Οι προϋποθέσεις είναι
α) μεταβολή των περιστατικών στα οποία κυρίως, εν όψει της καλής πίστης και των συναλλακτικών ηθών, τα μέρη στήριξαν τη σύναψη της αμφοτεροβαρούς σύμβασης.
β) Η μεταβολή να είναι μεταγενέστερη από την κατάρτιση της σύμβασης και να οφείλεται σε λόγους που ήταν έκτακτοι και δε μπορούσαν να προβλεφθούν και
γ) από την μεταβολή αυτή η παροχή του οφειλέτη, εν όψει και της αντιπαροχής, να καθίσταται υπέρμετρα επαχθής.
(Η ευθύνη των τραπεζών)
Τέλος και οι τράπεζες έχουν ευθύνη -διότι δεν καλύπονται νομικά από το “αλάθητο του Πάπα”-.
Υπέχουν ευθύνη επιχειρηματική ως “υπεύθυνοι δανειστές”, δηλαδή αν δίνουν δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις ή διαφημίζουν χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες για … δανεισμό διακοπών… ή αφερέγγυων γνωστών και φίλων και δη των κομμάτων τα στελέχη τους οφείλουν να λογοδοτήσουν -και στα αστικά και στα ποινικά δικαστήρια…
(Το “μαυραγορίτικο και ατελέσφορο” των πλειστηριασμών)
Το ατελέσφορο έχει να κάνει με το τίμημα, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πλέον τόσο εξευτελιστικό που αποτελεί για “σφάξιμο” του ακινήτου και καμία ουσιαστική ωφέλεια για τον δανειστή. Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να συνεχίζει να χρωστά ο κακόμοιρος ο οφειλέτης και να στερείται από την περιουσία του και από τις προσόδους της -τίς οποίες απολαμβάνει τώρα πλέον αντί ευτελούς τιμήματος ο νέος “νοικοκύρης”.
(Το “μαυραγορίτικο” της υπόθεσης)
Και να τελειώσω με το εξής και αν γίνουν οι πλειστηριασμοί ποιές συνέπειες θα έχουμε -συνολικά για την χώρα-;
Η επίγνωση που έχω είναι ότι θα συμβεί μια “αλλαγή νοικοκύρη” με τον νέο να έχει επικερδείς επιχειρήσεις αντί πινακίου φακής και τον παλιό ιδιοκτήτη να παραμένει με τα χρέη στους περιθωριοποιημένους της κοινωνίας.
Γιατί το λέω αυτό;
Διότι οι νέοι ιδιοκτήτες θα πάρουν στα χέρια τους μια επιχείριση κερδοφόρα πλέον χωρίς τον δανεισμό της σε τιμή ευκαιρίας.
Το τίμημα που θα καταβληθεί θα είναι ελάχιστο και ο παλιός ιδιοκτήτης θα χάσει και τις οποίες προσόδους είχε και θα μείνει και με τα χρέη.
Παράδειγμα: επιχείρηση με δανεισμό 45.000.000 ευρώ με ετήσια έσοδα από μισθώματα 2.000.000 ευρώ εκπλειστηριάσθηκε σε τράπεζα αντί 750.000 ευρώ.
Μετά την “αγορά” ο παλιός ιδιοκτήτης χρωστάει 44.500.000 ευρώ περίπου και πετάχθηκε δια παντός στον κάλαθο των αχρήστων και ο νέος ιδιοκτήτης έχει μια επιχείρηση που “εξυγιάνθηκε” και είναι πλέον κερδοφόρα.
Δεν αποτελεί βεβαίως “εξυγίανση” αλλά αλλαγή νοικοκύρη και αισχρή εκμετάλλευση της άσχημης οικονομικής συγκυρίας.
Είναι βεβαίως μαυραγοριτισμός…
(Το θεσμικό ατόπημα)
Και ένα τελευταίο, σε αυτές τις άσχημες οικονομικές συνθήκες οι θεσμοί της δικαιοσύνης δεν παράγουν, ρυθμίζουν και διανέμουν το προνόμιο του δικαίου, αλλά θέματα ζωής και θανάτου για τους πολίτες, και δεν λύνουν θέματα δικαίου αλλά καλούνται να εφαρμόσουν μια οικονομική πολιτική η οποία απαιτεί αν οι πολίτες δεν πληρώσουν τους φόρους τους να εξασφαλιστούν τα έσοδα του κράτους από κατασχέσεις και πλειστηριασμούς.
(Και η ποινικοποίηση της σκέψης…)
Η ποινικοποίηση δε -ακόμα και της συμμετοχής και της σκέψης και της επιθυμίας- της αλληλεγγύης προς όσους υφίστανται αυτές τις κατασχέσεις και πλειστηριασμούς της ζωής και της περιουσίας τους -με μαζικές συλλήψεις- αποτελεί αισχρή πρακτική εφαρμογής μιας οικονομικής πολιτικής με καταναγκαστικά μέσα…
