Αγαπητοί φίλοι,
Είμαι άρρωστος, 40 χρόνια τώρα! Δεν πάσχω από αρρώστια καμιά. Από ψυχής αρρώστια πάσχω! Γιατί:
«Στ’ Ανάπλι τόπια το νερό κι αρρώστησα και δεν μπορώ!».
Ήταν Νοέμβριος 1982 όταν η πόλη του Ναυπλίου στους εορτασμούς για την απελευθέρωση του Παλαμηδιού, τίμησε το μεγάλο λογοτέχνη της Θ. Κωστούρο κι εκείνος με τον πηγαίο τρόπο του διατύπωσε τις σαϊτιές που δέχεται ο μαγεμένος από την ναυπλιακή γη και θάλασσα. Στα χρόνια που πέρασαν αρκετοί καλλιτέχνες έδεσαν τη ματιά τους στις ξεχωριστές ομορφιές αυτής της πόλης και αποτύπωσαν αριστουργηματικά με τα χρώματα του λόγου, της ζωγραφικής και των άλλων τεχνών, τις σαϊτιές που δέχτηκαν από την πανέμορφη πόλη. Οι ντόπιοι καλλιτέχνες αποτελούν ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στη διήγηση της ιστορίας αυτής της πόλης καθώς εκδηλώνουν τον πλούσιο συναισθηματικό τους κόσμο και την αγάπη τους γι’αυτήν με σειρά έργων και σε σειρά εκδηλώσεων όπως η φετινή «Ναυπλιάδα» που μόλις ξεκίνησε. Έχω δε την εντύπωση πως η πόλη κάνει στροφή στον ιστορικό εαυτό της και, συνειδητά ή ασυνείδητα, προσπαθεί να αναδείξει τις σημαντικότερες πλευρές του με την ευκαιρία ορισμένων εκδηλώσεων. Η αναβίωση των παλαιών-ιστορικών κτιρίων της με την ένταξή τους σε μια εκδήλωση (εικαστική, κλπ) αποτελεί εξαιρετικό σημάδι της στροφής αυτής. Είναι μια από τις καλύτερες σαϊτιές που δέχεται ο επισκέπτης και μια καλή ευκαιρία για να αναβιώσει και ο διάλογος για το μέλλον τους και το ρόλο τους στην προσωπικότητα της πόλης.
Τελωνείο αριστερά, customs δεξιά, είναι οι δυο πινακίδες που ορίζουν ένα από τα ομορφότερα και ιστορικότερα ναυπλιακά κτίρια. Χάρη στη «Ναυπλιάδα» άνοιξε και πάλι τις βαριές περίτεχνες καγκελόπορτές του για να φιλοξενήσει τα έργα τριών ντόπιων καλλιτεχνών από εκείνους που επιμένουν να δημιουργούν με ιδιαίτερη ευαισθησία. «Σαϊτιές από την εμπνευσμένη ναυπλιακή γη και θάλασσα» ονομάζεται η έκθεση της Κατερίνας Μπεκιάρη, του Τάσου Αλεξιάδη και του Γιάννη Νόνη, μια έκθεση που αντανακλά τις ευαίσθητες αναζητήσεις των καλλιτεχνών και ταυτόχρονα τις διαθέσεις τους να πειραματιστούν σε τεχνικές που, τελικά, ενισχύουν το διάλογο ανάμεσα στο αντικείμενο και την οπτική του καθενός ξεχωριστά. Οι σπονδυλωτές συνθέσεις της Κατερίνας Μπεκιάρη, μια ξεχωριστή οπτική για το «όλον και τα μέρη του», το αραξοβόλι του Τ. Αλεξιάδη στο συμβολισμό και στα πρόσωπα και η γλυκιά ανάμνηση ενός κόσμου προσεγγίσιμου με τα μάτια της ψυχής των αγιογραφιών του Γ. Νόνη, συνθέτουν μια από τις ομορφότερες και σπάνιες, τελικά, εικαστικές εκδηλώσεις σε ένα κτίριο που θα μπορούσε να αποτελεί την καλύτερη σαϊτιά της πόλης στους επισκέπτες της.
Τρεις δημιουργοί σας περιμένουν στο όμορφο πρώτο τελωνείο του νέου ελληνικού κράτους για να συζητήσουν μαζί σας και να σας προσφέρουν μια ιδιαίτερη όψη της τέχνης και του τεχνίτη: εκείνη που αναδύεται από την ευγένεια και την απλότητα και γίνεται έργο αποτυπωμένο σε καμβά.
Γ. Κόνδης
