Πριν δεκαπέντε μέρες και μετά από πρόσκληση του Συνδέσμου των Απανταχού Οκτωνιατών επισκέφτηκα τις Οκτωνιές στην Ανατολική Εύβοια. Έφτασα στη Χαλκίδα, μετά πήρα το δρόμο για την Ερέτρια, τα Χάνια και το Αυλωνάρι και μετά ανέβαινα και ανέβαινα ένα βουνό γεμάτο απότομες στροφές. Στα τελευταία χιλιόμετρα δεν υπήρχε καμιά ένδειξη προσανατολισμού. Νόμιζα πως είχα χαθεί.
Στα 500 περίπου μέτρα υψόμετρο και ενώ κλεφτά κοίταξα κάτω τον όμορφο και πλατύ κάμπο με τα χωριουδάκια του, εμφανίστηκε μια πινακίδα “Οκτωνιές”. Ήταν οκτώ νέες και δυο αγόρια που είχαν διαβάσει το μυθιστόρημά μου “Η Ψωροκώσταινα”, μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης του Συνδέσμου των Απανταχού Οκτωνιατών που με είχαν προσκαλέσει για μια παρουσίαση του βιβλίου μου.
Και ήταν όλο το χωριό και τα γύρω χωριά σύσσωμα στην εκδήλωση και εγώ δέχτηκα ερωτήσεις για το Βενιαμίν και το Πανταχηκίνητο και μίλησα για τη μεγάλη ψυχή της Ελλάδας την Πανώρια Χατζηκώστα-Αϊβαλιώτη αλλά και για την ανάγκη μου να γράψω το “1715” και έδειξαν ενδιαφέρον αφού και η Εύβοια ήταν βενετοκρατούμενη. Και ήταν σαν να ήταν η πρώτη μου φορά, αλλά ήμουν καλά προστατευμένη με πολλή αγάπη από τους νέους φίλους μου την Κάτια και τον Βασίλη Καρβουνιάρη που άνοιξαν το υπέροχο πέτρινο σπίτι τους και την καρδιά τους και με φιλοξένησαν καθώς και από την πρόεδρο Γιώτα Γκαρούτσου και τον σύζυγό της Παναγιώτη Λυμπερόπουλο συγγραφέα και εξαιρετικό γνώστη του τόπου που μας ξενάγησε στα γύρω αξιοθέατα.
Η παρέμβαση ενός νέου και πολυγραφότατου συγγραφέα του Πάνου Τσερόλα ήταν εντυπωσιακή. Και μου χάρισαν βιβλία για τον τόπο και όχι μόνο και ένιωσα πως το χωριό αυτό ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό και τους νέους με ηγήτορες τους μεγαλύτερους πως ονειρεύονται και κάνουν σχέδια. Πώς να μην είναι δραστήριοι και πώς να μην αγαπούν τον τόπο τους όταν αυτό το έχουν αποδείξει από το 1925 αφού μόνοι τους άνοιξαν με κασμάδες τον κακοτράχαλο και ανηφορικό δρόμο από το Αυλωνάρι στην Οκτωνιά, περίπου οκτώ χιλιόμετρα και αργότερα πάλι μόνοι τους έκαναν βιολογικό καθαρισμό!
Ήταν μια συνάντηση με έντονα χαρακτηριστικά Ελληνικής φιλοξενίας που με συγκίνησε και μου έδωσε χαρά και αγάπη και γι’ αυτό τους ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά.
Δρέπανο 20/8/2017 Κατερίνα Παπαδριανού
