της Μάρως Καλαϊτζή, μέλους της Τομεακής Επιτροπής Αργολίδας του ΚΚΕ
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, μαζί με διάφορα ΜΜΕ και παπαγαλάκια, κάνουν την εξής βρώμικη προπαγάνδα: Αποδίδουν μια σειρά νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για παράδειγμα για την δικαιοσύνη, την παιδεία, αλλά κι άλλες πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής, στην υποτιθέμενη κομμουνιστική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Μιλούν για “σοβιετοποίηση της δημοκρατίας”.
Φτάνουν στο σημείο να παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου ως κομμουνιστική, φιλοσοβιετική δύναμη και αποδίδουν μάλιστα στην υποτιθέμενη κομμουνιστική του ταυτότητα, τα δεινά της κυβερνητικής πολιτικής!
Δεν είναι τυχαία αυτή η πρακτική. Έτσι νομίζουν ότι πετυχαίνουν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια. Ένα από αυτά είναι να κολλήσουν στο σοσιαλισμό τη ρετσινιά της αντιλαϊκής πολιτικής που υλοποιεί η κυβέρνηση. Να πάρουν τα σκάγια και το ΚΚΕ για τα “έργα και τις ημέρες” του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τώρα, αλλά και παλιότερα, ακούσαμε και διαβάσαμε διάφορα ευφυολογήματα, από διάφορους «χώρους»…
Τί ότι η κυβέρνηση θυμήθηκε το αριστερό, κομμουνιστικό, σταλινικό της παρελθόν και θέλει να διαχωρίσει τους εργαζόμενους από την εργοδοσία,
Τί ότι είναι ενάντια στην καπιταλιστική ανάπτυξη και άλλα πολλά…
Με αυτόν τον τρόπο, από τη μία, του δίνουν τη δυνατότητα να εμφανίζεται σε ένα πιο ριζοσπαστικό ακροατήριο, ως πολέμιος των αφεντικών, τη στιγμή που σε όλα τα επίπεδα υλοποιεί την πολιτική του κεφαλαίου και, από την άλλη, καλλιεργούν τον κοινωνικό εταιρισμό, τα κοινά συμφέροντα εργαζομένων – επιχειρηματιών, προσπαθώντας την αντίδραση στην κυβερνητική πολιτική, να την εγκλωβίσουν σε συντηρητική, αντιδραστική κατεύθυνση.
Φυσικά, και ο ΣΥΡΙΖΑ βολεύεται με αυτήν την κριτική, καθώς παρουσιάζεται από τους «αντιπάλους» σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι, δηλαδή ένα αστικό κόμμα που υπηρετεί την εξουσία του κεφαλαίου.
Όλοι τους θέλουν να κρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση, την κοινή ψήφο τους και στα προηγούμενα, αλλά και στο 4ο μνημόνιο, συνολικά στα αντιλαϊκά μέτρα.
Αλήθεια, πόσο υποκρισία υπάρχει γύρω από τα ζητήματα της δημοκρατίας και των ελευθεριών, όταν όπως με αυτή, έτσι και με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είχαμε και έχουμε μπαράζ διώξεων συνδικαλιστών, τρομοκρατία και καταστολή από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, άδικες συλλήψεις, προφυλακίσεις αθώων, μαθητοδικεία και καταδίκες μαθητών σε κοινωνική εργασία, καθώς παράλληλα είχαμε και έχουμε αποφυλακίσεις δολοφόνων, εχθρών του ταξικού εργατικού κινήματος, αλλά και «ξέπλυμα» «επιφανών» ναρκεμπόρων…;
Γιατί δεν λένε ξεκάθαρα ότι η δημοκρατία, μια χαρά αστική είναι;
Εξυπηρετεί το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του σε κάθε φάση της ιστορίας, όλα αυτά τα χρόνια. Τέτοια είναι η δημοκρατία τους και μέχρι εκεί φτάνει, γι’ αυτό θέλουν να βάλουν χέρι στα συνδικάτα και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Γι’ αυτό δεν φέρνουν την ανόθευτη απλή αναλογική, παρά μόνο αρκούνται στην «λαϊκή» ψήφο τετραετίας. Η δημοκρατία τους, επιτρέπει την απληρωσιά των εργαζομένων και την απελευθέρωση των απολύσεων. Επιτρέπει, την εξαθλίωση των πολλών και την ευημερία μιας χούφτας παρασίτων, των αφεντικών. Η δημοκρατία τους είναι βαθιά ταξική.
Άρα, τι είναι αυτό που δεν αναγνωρίζουν στη δημοκρατία τους;
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Αμερικάνου διανοούμενου του 17ου αιώνα Μπέντζαμιν Φράνκλιν, που σίγουρα με παραστατικό τρόπο δείχνει τι σημαίνει δημοκρατία σε συνθήκες ταξικής κοινωνίας: Είχε πει, πως «Δημοκρατία είναι, όταν δύο λύκοι κι ένα προβατάκι αποφασίζουν το τι θα φάνε σήμερα το μεσημέρι».
Στο σοσιαλισμό όχι μόνο δεν περιορίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αποκτούν ολόπλευρο και πραγματικό περιεχόμενο. Η δημοκρατία, εκεί, δε θα περιορίζεται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος κάθε 4 χρόνια, αλλά θα είναι καθημερινή πραγματικότητα, αφού ο σχεδιασμός και ο έλεγχος απαιτούν και προϋποθέτουν την αποφασιστική συμμετοχή του λαού.
Έτσι, λοιπόν, όταν οι εργαζόμενοι συζητούν και προσεγγίζουν τα ζητήματα της δημοκρατίας δεν πρέπει να ξεχνούν τα πολύ επίκαιρα λόγια του Λένιν πως «η δικτατορία του προλεταριάτου είναι όχι μόνο απόλυτα νόμιμη σαν μέσο ανατροπής των εκμεταλλευτών και καταστολής τους, αλλά και απόλυτα απαραίτητη για όλη τη μάζα των εργαζομένων σαν μοναδικό μέσο άμυνας ενάντια στη δικτατορία της αστικής τάξης, που οδήγησε στον πόλεμο και που προετοιμάζει νέους πολέμους».
Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες παρουσιάστηκαν και αρνητικά φαινόμενα και προβλήματα, που δεν αναιρούν όμως το γεγονός ότι, δε χωράει καμιά σύγκριση ανάμεσα στη σοσιαλιστική δημοκρατία και την αστική δημοκρατία, θα υπάρχουν περιορισμοί στο σοσιαλισμό, αφού θα υπάρχει δικτατορία του προλεταριάτου, που σημαίνει επαναστατική δημοκρατική βία της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού πάνω στους μέχρι χτες εκμεταλλευτές της. Αυτό είναι αναγκαίο, αφού η επαναστατική εξουσία είναι υποχρεωμένη να προστατεύει τον εαυτό της, εφ’ όσον η αστική τάξη ποτέ και πουθενά δεν παραδέχτηκε και δε θα παραδεχτεί την ήττα της. Θα κάνει τα πάντα για να ξαναποκτήσει την κυριαρχία της. Το να αρνηθεί αυτό το προλεταριάτο, θα ισοδυναμούσε με το να ανοίξει διάπλατα την πόρτα για την ήττα της επανάστασης, για την πιο ωμή βία της αστικής τάξης που θα πάρει τη ρεβάνς.
Φυσικά, οι κομμουνιστές – από την ίδια τους την ιδεολογία – είναι οι πιο παθιασμένοι ανθρωπιστές. Γι’ αυτό εξαντλούν κάθε δυνατότητα να γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό με όσο το δυνατόν μικρότερο κόστος. Αυτό όμως δεν εξαρτάται από τους ίδιους, αλλά πριν απ’ όλα από την ίδια την αντίσταση της αστικής τάξης.
Καλούμε τους εργαζόμενους και τους φτωχούς ανθρώπους, να μην αρκούνται στη κριτική στους αστούς και στους πολιτικούς τους υπηρέτες. Να οργανωθούν στους συλλόγους και στα συνδικάτα τους, να παλέψουν συλλογικά με στόχο την ανατροπή αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Η θέση σας είναι μαζί με το ΚΚΕ! Η λύση στα σημερινά αδιέξοδα βρίσκεται στο δρόμο του αγώνα και της ανατροπής στο ριζικά διαφορετικό χαρακτήρα της οικονομίας και της εξουσίας.
