του Δημήτρη Παπαδριανού
Η αναρρίχηση προσώπων σε υψηλές θέσεις στην ιεραρχία της Διοίκησης, κυρίως σε θέσεις που καταλαμβάνονται με αρχαιρεσίες ή εκλογές, πολλές φορές μπορεί να είναι και τυχαία ή και αξιοκρατική. Τις περισσότερες φορές βέβαια στη χώρα μας και όχι μόνο η ανάδειξη και η επιλογή προωθείται από υφιστάμενες δομές που στηρίζουν τον εκάστοτε υποψήφιο και από τις οποίες αντλεί το δικαίωμα και τις δυνατότητες να θέσει υποψηφιότητα και να κερδίσει τη θέση. Οι δομές αυτές συνήθως είναι οι κομματικές οργανώσεις που ανήκει ο υποψήφιος ή που απλά τον στηρίζουν και άλλοι φορείς και οργανώσεις που οικειοθελώς αναλαμβάνουν τη στήριξη του. Η υποστηρικτική δράση όλων αυτών εκτός από επιρροές σε οπαδούς – ψηφοφόρους τις περισσότερες φορές συμπεριλαμβάνει και οικονομική ενίσχυση της προεκλογικής εκστρατείας.
Όλ’ αυτά δεν προσθέτουν τίποτα, γιατί είναι γνωστά στους “παροικούντες την Ιερουσαλήμ”. Εκεί που θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή είναι για το πώς επιχειρείται από κάποιους αιρετούς μετά την εκλογή τους και την αναρρίχησή τους στην ποθητή υψηλή θέση, να δημιουργήσουν το δικό τους “Δεσποτάτο”, να επιβάλλουν δηλαδή μια “Δεσποτική” Διοίκηση τέτοιας υφής, που:
1) να διευκολύνει προσωπικούς στόχους τόσο του ιδίου του “ άρχοντα” όσο και των υποστηρικτών του, αλλότριους με τη Διοίκηση και το καλό των πολιτών,
2) να διευκολύνει την άσκηση ανεξέλεγκτης Διοικητικής εξουσίας με ότι αυτό σημαίνει και συμπεριλαμβάνει.
3) να παρέχει μικρές και μεγάλες εξυπηρετήσεις σε ψηφοφόρους και υποστηρικτές με το γνωστό πελατειακό σύστημα
4) να διαμορφώνει ένα άβατο τοπίο τόσο για όσους θα ήθελαν να ελέγχουν τη “δεσποτεία” τους όσο και για όσους θα επιχειρούσαν να την εκπορθήσουν.
Η χρησιμοποίηση τέτοιων γλωσσικών όρων δεν είναι τυχαία αφού δεν μιλάμε για Δημοκρατική αλά για αυταρχική Διοίκηση.
Θα ήθελα να σταθούμε στην τέταρτη μέθοδο, του άβατου τοπίου, γιατί με αυτή τη μέθοδο κατορθώνουν να αποτρέπουν τους πολίτες που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Συνήθως το τοπίο που διαμορφώνουν οι τύποι αυτοί δεν είναι απλώς ερμητικά περίκλειστο και συνεπώς άβατο, αλλά ένα τοπίο με απαξιωτικά-απωθητικά στοιχεία που περιλαμβάνουν από καθημερινές ανεξέλεγκτες πρακτικές μέχρι ακραίες συμπεριφορές και φασιστικές εκφράσεις. Όλα αυτά δεν απευθύνονται μόνο σε αντιπάλους αλά και σε ομογάλακτους(περισσότερο φοβούνται αυτούς) που θα ήθελαν να ασχοληθούν σοβαρά και πολύ περισσότερο για όποιους θα σκέπτονταν να διεκδικήσουν το “Θρόνο”. Μετατρέπουν δηλαδή το φορέα που διοικούν σε ατομικό τους “βιλαέτι” όπου μόνο η αξιοπρέπεια και το Δημοκρατικό ήθος δεν κυριαρχεί. Έτσι με αυτή την απωθητική μέθοδο της σκόπιμης απαξίωσης και το “νταηλίκι” εξασφαλίζουν μια άτυπη ασυλία και προπάντων επιβάλουν το άβατο σε όσους ενοχλητικούς θα μπορούσαν αξιοκρατικά να εκθρονίσουν τον άρχοντα.
Είναι μια μέθοδος που έχει κοινά στοιχεία και με τη μέθοδο της καμένης γης. Καταστρέφουμε κάθε φυσιολογική λειτουργία εις τρόπον ώστε ο αντίπαλος να μη βρει τόπο να σταθεί, αφού και πολλοί πολίτες εν τω μεταξύ θα έχουν εξοικειωθεί με το κλίμα και ικανοποιηθεί ως πελάτες.
Έχει ακόμα ομοιότητες με τη μέθοδο του προληπτικού ψεκασμού με ισχυρό εντομοκτόνο, μόνο που αντί για εντομοκτόνο στην περίπτωση μας χρησιμοποιείται ισχυρή δόση βρώμας και δυσωδίας που μόνο οι εξοικειωμένοι μπορούν ν’ αντέξουν, οι υπόλοιποι απομακρύνονται έντρομοι….
Συχνά σαν πρόσθετο αποτρεπτικό μέσο χρησιμοποιούνται και λασπώδη – βαλτώδη επικοινωνιακά αναχώματα πέριξ του “δεσποτικού φρουρίου”, εδώ έχουμε να κάνουμε με αμυντικές μεθόδους περιφρούρησης, γνωστές από την αρχαιότητα.
Με αυτές τις βρώμικες μεθόδους δύσκολα κάποιοι πολίτες, ειδικά οι νέοι, που θέλουν να κάνουν σοβαρές παρεμβάσεις θα βρουν συνοδοιπόρους για δύσκολες αποστολές….
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Όλα τα παραπάνω δεν ασκούνται και δεν εφαρμόζονται και δεν λειτουργούν ως δια μαγείας και αυτόματα, προϋποθέτουν δομή και λειτουργία με τους γνωστούς τρείς κύκλους, μόνο που στην περίπτωση αυτή οι τρείς κύκλοι διευκολύνουν την κακοδιοίκηση και όχι την αποτελεσματική διοίκηση και είναι δομημένοι με ανάλογα υλικά που συνήθως προέρχονται από κατεδάφιση κάθε Δημοκρατικής αρχής.
1ος Κύκλος: Στον κύκλο αυτό δεσπόζει ο άρχοντας(στο κέντρο) με την κουστωδία του, που αποτελείται από τους πολύ στενού αιρετούς ή μη συμβούλους, είναι αυτοί που κινούν τα νήματα και ελέγχουν τους άλλους δυο κύκλους, οι παρακοιμώμενοι”.
2ος Κύκλος: είναι ο κύκλος της ευρύτερης ομάδας στρατηγικών συνεργατών, είναι αυτοί που μπαίνουν στην αίθουσα του Θρόνου κυρίως ως φορείς πληροφοριών και ανάληψης υποχρεώσεων από τον άρχοντα. Είναι βέβαια η κρίσιμη μάζα –μαγιά υποστηρικτών και παρατρεχάμενων που κάνουν πολλές δουλειές ή και τίποτα αλά υποβαστάζουν το θρόνο δοξάζοντας τον ή απορροφώντας κραδασμούς. Ακόμα είναι βασικοί δέκτες και αναμεταδότες πληροφοριών, προπαγάνδας και εν γένει διακίνησης ωφέλιμων μηνυμάτων που μπορούν να ωφελήσουν τον εκλεκτό ή να βλάψουν τους αντιπάλους, υπαρκτούς ή δυνητικούς.
3ος Κύκλος: αποτελείται από μεγάλη μάζα οπαδών, ψηφοφόρων ωφελούμενων και αφελών που στηρίζουν και επιδοκιμάζουν για όσο τουλάχιστον ικανοποιούνται η καλλιεργούνται οι ελπίδες τους ή οι μελλοντικές τους προσδοκίες. Στις παρυφές αυτού του κύκλου κινούνται αρκετοί που παίζουν το “κουτσό” πατώντας σκόπιμα την περιμετρική γραμμή του Κύκλου ή και έξω από τον κύκλο. Αυτοί αν δεν τους περιμαζέψουν οι φρουροί του δεύτερου σε συνεργασία με αυτούς του πρώτου κύκλου, ανανεώνοντας κάποιες υποσχέσεις ή ικανοποιώντας άλλες, απειλούν με αποχώρηση.
Όχι σπάνια ο πρώτος και ο δεύτερος κύκλος εφάπτονται φιλικά και με αντιπάλους κύκλους, στην περίπτωση αυτή με τους κατάλληλους διαμεσολαβητές συμπολίτευση και αντιπολίτευση ομονοούν στα δύσκολα και ερίζουν για απλά και ασήμαντα. Τότε γίνονται συμπαίκτες…..δηλαδή “τα έκαναν πλακάκια”, όπως γίνεται στο παχνίδι “πλακάκια” Στο παιχνίδι αυτό δυο συμπαίκτες κανονίζουν έτσι τα κοψίματα των χαρτιών στα πλακάκια και κόβουν πολλές φορές και όποιος έχει το μεγαλύτερο ή το ίδιο – ανάλογα τη συμφωνία, κερδίζει, ώστε να χάνει πάντα ο τρίτος συμπαίκτης τους.
Όλα τα παραπάνω είτε γίνονται με αυστηρό προγραμματισμό και διεστραμμένη γνώση ή και τυχαία λόγω αλαζονικών χαρακτήρων που αποσκοπούν στη διατήρηση των κεκτημένων. Στη δεύτερη περίπτωση οι πρακτικές αυτές προδίδουν χαρακτήρες που εκτός από αλαζόνες είναι και φοβικοί γι αυτό συνήθως δεν έχουν και καλό τέλος, γιατί εκτρέπονται σε ακρότητες ή άλλοτε συνυπάρχει και το : «μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι»
Μια ματιά στον στατιστικό πίνακα που παρατίθεται παραπάνω αρκεί για να καταλάβει κάποιος τα αποτελέσματα της κακοδιοίκησης, στο επόμενο άρθρο θα δημοσιεύσω και πίνακες που αφορούν και άλλους τομείς Διοίκησης.
Άς μου συγχωρηθεί ο ξενόγλωσσος τίτλος, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στις πολύ φιλικές σχέσεις που έχω με τη γείτονα χώρα, Ιταλία και σημαίνει χονδρό-βρώμικο κόλπο –τέχνασμα.
*Θα ακολουθήσει άρθρο την επόμενη Παρασκευή, με προτάσσεις θεσμικού χαρακτήρα, που εν μέρει τουλάχιστον, έχουν διατυπωθεί.
Δ. ΠΑΠΑΔΡΙΑΝΟΣ (5-5-2017)
