Άλλο η άποψη και άλλο η ύβρις. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου πέρασε από την πρώτη στη δεύτερη πετώντας στα μούτρα ενός ολόκληρου λαού τη φράση «οι αγανακτισμένοι έγιναν διορισμένοι».
του Νίκου Μωραΐτη (www.altsantiri.gr)
Είπα να μη γράψω, χρονιάρες μέρες, για τη διαβόητη συνέντευξη του Νίκου Πορτοκάλογλου στην Καθημερινή, αλλά το Πάσχα έφυγε και οι δηλώσεις του συνεχίζουν να με πνίγουν.
Καταρχάς, όσοι τον χαρακτήρισαν «έντεχνο Ρουβά», παραλληλίζοντας τη στάση του με το επαγγελματικό βίντεο υπέρ του «ναι» που ανέβασε τις παραμονές του δημοψηφίσματος ο ποπ σταρ, κάνουν ένα λάθος: Ο Σάκης Ρουβάς είπε αυτά που του είπαν να πει οι πλούσιοι φίλοι του, του έδωσαν διεύθυνση να πάει σε μία λαϊκή πολυκατοικία για το γύρισμα, του βρήκαν σκηνοθέτη, μακιγιέρ, σενάριο κι εκείνος πήγε, όπως πάει όπου του πουν οι πρώτες κυρίες των μεγιστάνων αυτής της χώρας, από το Voice ως την Επίδαυρο. Αντίθετα, ο Νίκος Πορτοκάλογλου αυτά που είπε τα πιστεύει – και ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι πιο σοκαριστικό, να σου υπαγορεύουν το αίσχος ή να αποτελεί δική σου πεποίθηση.
Να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ ως τώρα δεν με είχαν ενοχλήσει οι δηλώσεις του Πορτοκάλογλου. Καθένας είναι ελεύθερος να βρίζει τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη, τον Ολυμπιακό, το φανάρι που δεν άναψε και ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Άλλο όμως αυτό και άλλο η ύβρις. Να τι δήλωσε επί λέξει ο τραγουδοποιός στην Καθημερινή: «Οι αγανακτισμένοι είναι διορισμένοι πια, οπότε δεν έχουν χρόνο για διαδηλώσεις». Και πρόσθεσε: «Όλα γίνανε για μερικές καρέκλες».
Καταλάβατε; Οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που κατέβηκαν και έφαγαν τα δακρυγόνα για να μην έχει Μνημόνια η χώρα δεν ήταν παρά αλαλάζοντες ζήτουλες που περίμεναν ένα διορισμό. Και ο Μίκης και ο Γλέζος που έφαγαν χημικά στα 90 τους, συμφεροντολόγοι και αυτοί που περίμεναν μία καρέκλα ΣΥΡΙΖΑ. Απάντησε δημόσια στη χυδαία δήλωση Πορτοκάλογλου ένας διαδηλωτής εκείνων των ημερών, στον οποίο η περίοδος αυτή κληροδότησε χρόνιο χημικό έγκαυμα. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους Πορτοκάλογλου του τόπου – ή μάλλον παράπλευρες απώλειες μπροστά στο όνειρο του νεοφιλελευθερισμού.
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου βαυκαλίζεται ότι έχει αντιδημοφιλείς απόψεις γι’ αυτό πληρώνει το τίμημα, θεωρώντας τον εαυτό του ίσως έναν άλλο Σωκράτη ή -το πιθανότερο- έναν άλλο Σαββόπουλο. Όμως ο Σαββόπουλος, ακόμη και στις πιο ακραίες του δηλώσεις, φρόντισε να έχει δύο βασικά στοιχεία: είτε βάθος είτε χιούμορ. Ο Πορτοκάλογλου στη χυδαία του στιγμή δεν έχει τίποτα από τα δύο. Δεν μιλάει για «κωλοέλληνες» περιγράφοντας τα χαρακτηριστικά που καταδικάζουν στο σκοτάδι ένα λαό. Διαπομπεύει συλλήβδην εκατομμύρια πολιτών που κατέβηκαν στον δρόμο την πιο κρίσιμη στιγμή της Μεταπολίτευσης, ζητώντας να μη γίνει η χώρα αποικία.
Παρασυρμένος από τη ρητορική όχι κανενός σοφού, αλλά ενός Άρη Πορτοσάλτε, ο τραγουδοποιός θεωρεί αφελώς ότι όλοι αυτοί διορίστηκαν γι’ αυτό δεν διαμαρτύρονται πια! Πριν πιπιλήσουμε την καραμέλα για έναν μετακλητό Καρανίκα και μερικούς εκπαιδευτικούς – νοσηλευτές που διόρισε αυτή η κυβέρνηση, σκεφτείτε την εικόνα για να αναλογιστείτε το μέγεθος της μπουρδολογίας: Εκατομμύρια Έλληνες έπαψαν να κατεβαίνουν στους δρόμους γιατί διορίστηκαν! Πού, πότε, πώς και δεν το μάθαμε; Σε ποια χώρα, σε ποια πόλη, σε ποια υπηρεσία, σε ποιο γραφείο;
Αν ήθελε να μάθει ο Πορτοκάλογλου την αλήθεια, θα είχε κλείσει το ΣΚΑΪ για μία μέρα και θα είχε προσπαθήσει να αναλογιστεί: Τα εκατομμύρια που κατέβηκαν στους δρόμους δεν είναι παρά ηττημένοι. Αγωνιστές που πάλεψαν με τα Μνημόνια, έφεραν τα πάνω κάτω στον εκλογικό χάρτη της χώρας και τελικά πάλι τα Μνημόνια βρήκαν μπροστά τους, γιατί αυτή η Ευρώπη που λατρεύουν οι Πορτοκάλογλου στάθηκε πιο ισχυρή από έναν ολόκληρο λαό. Οι αγανακτισμένοι έγιναν ηττημένοι – δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία αυτής της χώρας. Ας σκύψει πάνω από ένα τραγούδι του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Γκάτσου, του Λειβαδίτη, του Χριστοδούλου να δει την πολυτραγουδισμένη ήττα αυτού του λαού διαχρονικά.
Αυτοί είναι οι πραγματικά ηττημένοι, όχι ο τραγουδοποιός που κάνει «αντιδημοφιλείς» δηλώσεις. Εκείνος πάντα κερδίζει: Ας πούμε, την κυκλοφορία του νέου του cd με την Καθημερινή, μία εφημερίδα η οποία σπανίως εκδίδεται με cd. Εκτός αν είσαι το άλλο πρόσωπο του Μπάμπη, της Σίας, του Τσίμα και λες καλά την μπαλάντα του νεοφιλελευθερισμού.
