Οι μάντεις στην αρχαιότητα ήταν πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα. Όποιος δεν τους σεβόταν ή τους προσέβαλλε διέπραττε ύβρη και τιμωρούνταν από τον νόμο της πολιτείας. Ήταν άνθρωποι που μπορούσαν μυστικά να συνδέονται με τα στοιχεία της φύσης και να ενώνονται με τις δυνάμεις της γης.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε οργανωμένη θρησκεία με την έννοια του δόγματος. Υπήρχε η μύηση σαν αρχή θεραπείας, τα λογής ιερατεία, οι θυσίες ταύρων και βοδιών (οι εκατόμβες)οι πομπές, η πίστη στο δωδεκάθεο και πολλές φορές η αναζήτηση του ενός Θεού που στέκει πάνω από όλα χωρίς βέβαια να μπορούν να το γνωρίζουν με σιγουριά.
Υπήρχαν οι ιερείς και οι ιέρειες, οι οποίες έκαναν θυσίες επειδή στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό τοποθετούσαν την γυναίκα ψηλότερα και γιαυτό το λόγο μπορούσαν να της αποδώσουν θέση στο ιερατείο.
Στο μαντείο των Δελφών, για παράδειγμα, οι μάντεις κατέβαιναν σε κρύπτες, οραματίζονταν το μέλλον, μασούσαν φύλλα που προκαλούσαν κραδασμούς στον εγκέφαλο και τότε οι ιερείς ή ιέρειες στα λογής μαντεία μυούνταν σε απαντήσεις για το μέλλον.
Μέσα σε αυτό το φως του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, που προσπαθούμε σιγά σιγά να ψηλαφήσουμε: Τα μαντεία που συνδέονταν γεωμετρικά μεταξύ τους με μαθηματική ακρίβεια έδιναν χρησμούς σε αναζητούντες βοήθεια και δεινοπαθούντες.
Χρύσα Καρδαρά
Φιλόλογος, ποιήτρια
