Φωτογραφία: Η βυζαντινή νεκρόπολη στο Μουχλί
του Γιώργου Νικολόπουλου
Δεκάδες υπερφυσικές ιστορίες αφορούν τον Αχλαδόκαμπο. Κάθε σημείο της περιοχής διαθέτει και κάποιους θρύλους με νεράιδες, φαντάσματα, στοιχειωμένα φίδια… Και οι σημερινοί κάτοικοι, όλο και κάποιο περιστατικό μπορούν να διηγηθούν που όχι μόνο άκουσαν από συγχωριανούς τους αλλά που ίσως «βίωσαν» και οι ίδιοι…
Στο βιβλίο του I. Αναγνωστόπουλου «Λαογραφικά του Αχλαδοκάμπου» συναντάμε πολλά τέτοια περιστατικά που συνέβησαν κυρίως έξω από το χωριό…
• Καμπάνες ακούγονταν να χτυπούν στις μεγάλες γιορτές στο Μουχλί του Παρθενίου Όρους, ενώ αγίους έβλεπαν σε πολλά άλλα σημεία. Στο Δεντρούλι και τα Λιθαράκια είχαν δει καλικάτζαρους, ενώ βρικόλακες είχαν εμφανιστεί στο σπίτι του Διαμαντογιάννη, για το οποίο πίστευαν ότι ήταν στοιχειωμένο.
• Στο Μαντράκι, στο «Αλώνι του Χαράλαμπου», κάθε πρωί έθαβαν το νεκρό σώμα ενός αντάρτη και τις νύχτες αυτό ξανάβγαινε. Μέχρι που βαρέθηκαν να το ξαναθάβουν… Το πτώμα το έφαγαν τα σκυλιά και όσα από αυτά δεν το ξέρασαν, ψόφησαν.
• Στα Κόκκινα βράχια του Κολοσούρτη υπάρχει ένα στοιχειωμένο αγριομελίσσι. Εκεί εμφανιζόταν συχνά το φάντασμα ενός παπά που κάποτε είχε γκρεμιστεί από τα βράχια, όταν τρυγούσε το μελίσσι…
• Μαρμάρωμα υπήρχε στη θέση «της Γριάς το Λιθάρι». Εκεί πίστευαν ότι μια γριά μαζί με τα ζώα της, τη στρούγκα, την καρδάρα και την γκλίτσα της έγιναν λιθάρια, τα οποία φαίνονταν μέχρι που κατασκευάστηκε η γραμμή του τρένου.
• Άλλες αχλαδοκαμπίτικες ιστορίες αναφέρονται σε ζώα που χάνονται ή αλλάζουν μορφή, σε σκιές, φουστανελάδες, μπουλούκια με φώτα και λαμπάδες γίγαντες, δαιμονικά, πτώσεις λίθων και άλλων αντικειμένων από το πουθενά, ήχους από νεραϊδοτράπεζα και νεραϊδοπότηρα, απαγωγές από νεράιδες και μάχες με πολύ ξύλο που έτρωγαν από αυτές, ή από αόρατα χέρια…
• Κάποιοι από τους θρύλους είχαν να κάνουν με αράπηδες που έβγαιναν με τα φλουριά τους, ενώ γουρούνα με χρυσά γουρουνόπουλα έλεγαν ότι υπήρχε στου «Παπανικολάου το αλώνι» και την Παλιοχώρα.
• Ενδιαφέρων είναι και ο θρύλος που υπάρχει για το Μουχλί (φωτογραφία), το κωνικό βουνό του Παρθενίου όρους όπου σώζεται μια απέραντη βυζαντινή νεκρόπολη:
«Λένε ότι στο Μουχλί, υπάρχουν κρυμμένες κάπου τρεις στέρνες, μία με νερό, η άλλη με χρυσό και η τρίτη με φίδια. Όποιος σκάψει και βρει τη στέρνα με το νερό θα απολυθεί τόσο νερό, που θα πνίξει τον κόσμο. Οποιος πετύχει τη στέρνα με το χρυσό, θα γίνει ο κόσμος πλούσιος και αν συμβεί να πετύχει τη στέρνα με τα φίδια, αλίμονο στον κόσμο. Έτσι, από φόβο δεν τολμάει κανένας να σκάψει στα ερείπια του Μουχλιού μέχρι σήμερα».
Τα φίδια που κυνηγούσαν οι αστραπές
Πολλοί είναι θρύλοι για τα γιγάντια φίδια που υπήρχαν, σύμφωνα με την παράδοση των κατοίκων, μέχρι πριν από λίγα χρόνια στον Αχλαδόκαμπο, και τα οποία διηγήθηκαν οι γέροντες στο συγγραφέα του βιβλίου I. Αναγνωστόπουλο. Μάλιστα, θεωρούσαν πως το φίδι έχει μαγνήτη και τραβάει πάνω του τις σφαίρες και τα αστροπελέκια.
Αναφέρεται το περιστατικό όπου ένα τεράστιο φίδι έφαγε ένα άλογο και για να το χωνέψει κουλουριάστηκε γύρω από μια ξυλοκερατιά. Έτσι, το σημείο πήρε το όνομα «Ξυλοκερατιά».
Στη θέση «Χάρβαλη του Μάτζαρου» έλεγαν πως υπήρχε ένα στοιχειωμένο φίδι μέσα σε μια σπηλιά, που όταν πλησίαζαν τα γιδοπρόβατα, κουλουριαζόταν πάνω τους, τους έσπαζε τα κόκαλα, τα σάλιωνε και τα κατάπινε. Τελικά το εξολόθρεψε η αστραπή.
Σαν τηλεγραφόξυλα…
Φίδια μακριά σαν τηλεγραφόξυλα, με κεφάλι σαν του τράγου και κέρατα κριαριούείχαν δει, όπως έλεγαν σε πολλά σημεία. Υπάρχει μάλιστα και μια εντυπωσιακή διήγηση όπου φίδι κατάπιε άνθρωπο:
«Κάποτε ένας γεροτσέλιγκας, πασίγνωστος εδώ στον Κολοσούρτη, ο γέρο Νικολής ο Μαυριάς, πήγαινε μαζί με άλλους κατά το Καστρί, για να αγοράσουν γίδια. Στο δρόμο καθώς πήγαιναν, νύχτωσε και αναγκάστηκαν να κοιμηθούν σε κάτι χαλάσματα. Τη νύχτα, εκεί που κοιμόντουσαν, ένα στοιχειωμένο φίδι πλησίασε τον γέρο Νικολή και τον κατάπιε μέχρι το σελάχι του. Οι άλλοι άκουσαν βογκητά και καθώς σηκώθηκαν, τι να δουν, το φίδι είχε καταπιεί τον γέρο και μόνο τα πόδια του φαίνονταν. Χωρίς να χάσουν καιρό, τραβούν τα μαχαίρια τους, ξεκοιλιάζουν το φίδι και βγάζουν τον γέρο Νικολή σχεδόν πεθαμένο. Αφού τον παραμέρισαν από το σκοτωμένο πια φίδι, με τριψίματα και άλλες κινήσεις προσπάθησαν να τον συνεφέρουν. Το πρωί ήρθε στα συγκαλά του και συνέχισαν τον δρόμο τους για το Καστρί, χωρίς να του πουν τίποτα.
Έπειτα από ένα χρόνο, πέρασαν πάλι από τον ίδιο τόπο, καθώς πήγαιναν για άλλη δουλειά κατά το Καστρί. Πλησίασαν στο μέρος, που ήταν πια τα κόκαλα του φιδιού και του είπαν: «Τούτα τα κόκαλα Νικολή που βλέπεις είναι τα κόκαλα του φιδιού, που σε είχε καταπιεί πέρσι. Εμείς το σκοτώσαμε και σε γλιτώσαμε». Και ο γέρο Νικολής, που δεν το πίστεψε, είπε: «Άιντε ρε, που κατάπιε εμένα τούτο το πράμα!». Και με το τσαρούχι του έδωσε μια κλοτσιά στα κόκαλα του φιδιού. Τότε ένα μυτερό κόκαλο καρφώθηκε στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, πρήστηκε το πόδι, δηλητηριάστηκε και σε λίγες μέρες πέθανε. Τούτο το έχω ακούσει από πολλούς».
O Παρασκευάς
Σήμερα, οι κάτοικοι του Αχλαδοκάμπου θυμούνται ακόμα τις παραδόσεις, άσχετα αν αυτές δε “συμβαίνουν” τόσο συχνά πια… Ένα …υπόλειμμα της παλιάς δόξας είναι ο …Παρασκευάς. Ένα άκακο φίδι μήκους μερικών μέτρων και πάχους μερικών πόντων που ζει στην περιοχή της Πηνίκοβης. Δε φαίνεται να ανήκει σε κάποια γνωστή κατηγορία φιδιών. Όπως λένε, γνωρίζει το όνομα του και τρέχει κατευθείαν σ’ αυτούς που τον φωνάζουν.
