«Ο Σατανάς δοξάζεται μέσα από τους στίχους των τραγουδιών, λατρεύεται από τους οπαδούς της και η ροκ μουσική σπρώχνει τους νέους στη βία, την αυτοκτονία και το έγκλημα». Με αυτήν την κατηγορία στις 11 Μαρτίου 1993 διοργανώθηκε αντι-ροκ εκδήλωση στο Άργος υπό την Υπηρεσία Επιμελητών Ενηλίκων του Νομού Αργολίδας. Θέμα ήταν «η επίδραση της ροκ μουσικής στην εγκληματικότητα των ανηλίκων».
Το ακροατήριο απαρτιζόταν από το ευρύ φάσμα του τοπικού επιστημονικού κόσμου, μεταξύ των οποίων ήταν και η πρωτοδίκης δικαστής ανηλίκων Κ. Δεληγιάννη. «Σήμερα κάναμε μια αρχή. Είναι ένα είδος πειράματος ώστε να μελετήσουμε όλες τις αιτίες που οδηγούν τους σημερινούς νέους στην παραβατικότητα. Θα ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες συγκεντρώσεις με διαφορετική θεματολογία. Και τότε τα παιδιά θα μπορέσουν να βρουν την ευκαιρία να εκφραστούν», τόνισε στην ομιλία της.
Oι αντιδράσεις των νέων έξω από το Δαναό
Οι νεολαίοι ωστόσο, που βρίσκονταν έξω από την αίθουσα όπου διεξαγόταν η εκδήλωση, δεν είχαν την ίδια άποψη. «Δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάμε ή να φοβόμαστε από κάτι τέτοιες συγκεντρώσεις», δήλωνε η 17χρονη Βασιλική, μαθήτρια λυκείου. Ο Βαγγέλης Ράπτης, που πήγαινε στο σχολείο φορώντας κονκάρδες heavy metal συγκροτημάτων, έλεγε με παράπονο: «Γιατί δεν μας καλούν κι εμάς, τους άμεσα ενδιαφερόμενους, για να τους πούμε τις δικές μας σκέψεις; Προσπαθήσαμε να πείσουμε τους οργανωτές να συμμετάσχουμε και εμείς σε αυτή και σε άλλες ανάλογες εκδηλώσεις, αλλά δυστυχώς δεν μας δέχτηκαν».
Η σύνδεση της ροκ μουσικής με τελετές «βουντού»
Η εισήγηση της ομιλήτριας Αθανασίας Σαλεσιώτου, επιμελήτριας Δικαστηρίου Ανηλίκων Ναυπλίου, αποτελούσε «δριμύ κατηγορώ» εναντίον της ροκ μουσικής και της επιρροής της. Συνέδεσε το μακιγιάζ, την ενδυμασία και το χορό με τις τελετές «βουντού», ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε ιατροδικαστικές έρευνες, οι οποίες αποδείκνυαν, σύμφωνα με την άποψή της ότι «το 18% των ανθρωποκτονιών των νέων και άλλες πράξεις βίας οφείλονται στη ροκ μουσική και τα ναρκωτικά».
Στη συνέχεια, μίλησε για το ρυθμό «bit» και υποστήριξε ότι «διεγείρει το σεξουαλικό ένστικτο των νέων».
Όσο για τα διάφορα φώτα και εφέ ισχυρίσθηκε ότι «μειώνουν την ικανότητα κρίσεως και τα αντανακλαστικά, ώστε να καταστεί εύκολος ο δρόμος για την παροχή των σατανικών μηνυμάτων προς αυτούς». Ακόμη, ανέλυσε τα ηθικά, κοινωνικά, ιατρικά και ψυχολογικά «καταστρεπτικά αποτελέσματα», που επιφέρει η ακρόαση της ροκ μουσικής. Αμέσως μετά, η κ. Δεληγιάννη παραδεχόταν πως «δεν σημαίνει ότι όποιος ακούει ροκ μουσική είναι οπωσδήποτε εγκληματίας. ‘Ομως, είμαι πεπεισμένη», πρόσθεσε, «ότι πολλές παραβιάσεις των νόμων από ανηλίκους, έγιναν έπειτα από την ακρόαση αυτού του είδους μουσική».
Οι Έλληνες καλλιτέχνες και ο Σατανάς
Ανάλογη άποψη διατύπωσαν και τρία παιδιά τα οποία διευκρίνισαν ότι θέλησαν να παρευρεθούν στην εκδήλωση, αλλά τελικά δεν τους επιτράπηκε. Τα αδέρφια Βασίλης και Χριστίνα Δ. και ένας ακόμα φίλος τους υποστήριξαν ότι «ο Σατανάς εμπεριέχεται τόσο στη μουσική, όσο και στους στίχους των τραγουδιών της ροκ. Αυτή η μουσική σπρώχνει τους νέους προς την εγκληματικότητα. Οι συνομήλικοι μας πρέπει να ακούν βυζαντινή, κλασική και δημοτική μουσική. Δεν είναι μόνο τα ξένα τραγούδια που μιλούν για το Σατανά».
Στη συνέχεια, αναφέρθηκαν και τα ονόματα Ελλήνων καλλιτεχνών, όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Καρβέλας, η Άννα Βίσση και η Μαρινέλλα, οι οποίοι σύμφωνα με την γνώμη των ομιλητών έκαναν τραγούδια «με στίχους που υμνούν το Σατανά, ενώ συνεισφέρουν στην απώλεια της ψυχής και της ζωής των νέων μέσα από τη ροκ».
Ο αντίλογος
Στον αντίποδα, δύο νεαροί με μακριά μαλλιά, ωρύονταν έξω από το Δαναό: «Δεν μας αφήνουν να πούμε τη γνώμη μας για τη ροκ. Δεν πρόκειται να κόψουμε τα μαλλιά μας, όσο και να φωνάζουν οι διευθυντές των σχολείων μας. Κάθε άλλο παρά της βίας είμαστε εμείς που μας αρέσει η ροκ», φώναζαν, δείχνοντας τις κονκάρδες όχι μόνο των αγαπημένων τους συγκροτημάτων, αλλά και των συνθημάτων κατά της βίας.
Η απάντηση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, λίγες μέρες μετά την εκδήλωση, απάντησε: «Δεν ξέρω τι μουσική έπαιζαν και τι άκουγαν τα παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βαφτίζεται το ροκ μουσική της βίας. Αντίθετα, σαν μουσική εξημερώνει και εξευμενίζει τα ήθη. Αλλά και σαν περιεχόμενο, το ροκ μπορεί να διαμαρτύρεται και νομίζω πως είναι η μόνη κοινωνική μουσική, το όχημα καλύτερων κοινωνικών σχέσεων. Στο παρελθόν, πολλές φορές το ροκ έχει γίνει στόχος, γιατί ξύνει πληγές και αφυπνίζει συνειδήσεις. Όμως, πρέπει να υπενθυμίσουμε πως το ροκ ελευθέρωσε τον Μαντέλα, έδωσε τη μάχη του για την προστασία των δασών του Αμαζονίου, ήταν παρόν στο γκρέμισμα του τείχους και αγωνίστηκε με τη Διεθνή Αμνηστία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ‘’δικαστές’’ λοιπόν πρέπει να γνωρίζουν πολλά πριν βγάλουν απόφαση».
Πηγή: www.mixanitouxronou.gr
