( Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη έντυπη έκδοση της εφημερίδας Αναγνώστης Πελοποννήσου στις 20/10/2016 και αφορά κυρίως τους δήθεν …παράγοντες και τους ομοτράπεζους που χρόνια τώρα είχαν στήσει την πολιτική σκηνή, όπως την είχαν στήσει, με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα.)
—————————————————————————————-
Το ζήτημα δεν είναι ούτε καινοφανές ούτε άγνωστο, απλά αποφάσισα καταπιαστώ με αυτό γιατί παρατηρώ ότι στις μέρες μας βρίσκεται πάλι σε έξαρση με άλλους βέβαια τρόπους.
Άνθρωποι που και στο παρελθόν αλλά και στο παρόν δεν έχουν δώσει σχεδόν τίποτα εμπράκτως σε αυτό που αποκαλούμε “κοινά”, που δεν είναι παρά η έμπρακτη συμμετοχή του Πολίτη στην Δημόσια Κοινωνική ζωή όπως αυτή εξελίσσεται μέσα από δράσεις, πρωτοβουλίες και συλλογικές προσπάθειες, συνεχίζουν να προβάλλουν προσωπικούς “δήθεν” αγώνες και περγαμηνές ή να προβάλλονται με όψιμα κηρύγματα ή να οικειοποιούνται ανερυθρίαστα αγώνες άλλων.
Οι χειρότεροι όλων είναι αυτοί που συμμετέχουν χωρίς να συμμετέχουν, ή μάλλον η συμμετοχή τους περιορίζεται σε θεωρητικές επαναστάσεις, σε συμμετοχή σε αόρατους Δημοκρατικούς αγώνες, σε ιδιωτικές- προσωπικές σοβαροφανείς δραστηριότητες που τις αναγάγουν σε δημόσια αγαθά, σε επαναστατικά μανιφέστα, σε ηρωικές φιέστες σε επιστημονικές ή καλλιτεχνικές δράσεις και σε ηχηρά χειροκροτήματα…
(βαρέθηκα να χειροκροτώ ρε μ…..)
Πολίτης είναι αυτός που θέλει να συμμετέχει και συμμετέχει έμπρακτα στα κοινά, με τους τρόπους βέβαια που ο καθένας κρίνει ως καλλίτερους. Αυτό δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση όλων σε μια Πολιτεία με Δημοκρατικό πολίτευμα. Κάθε τι που εξαντλείται στην διατύπωση θεωρητικών απόψεων χωρίς να δεν δίνει απαντήσεις σε θέματα ζωής, είναι λόγος κενός και ματαιόδοξος ή στην καλύτερη περίπτωση διασκεδαστικός ή επιστημονικός λόγος και καλό θα ήταν να μην πωλείται ως ύψιστο κοινωνικό αγαθό ή ως λαμπρή επαναστατική πράξη.
Μια άλλη ιδιαίτερα “πονηρή” υποκατηγορία είναι όσοι φαίνονται να συμμετέχουν με περίσσεια διάθεση σε πολλά, οι λεγόμενοι πολυπράγμονες, αλλά επιδεικνύουν παγερή αδιαφορία για σοβαρά ζητήματα που χρήζουν αντιμετώπισης με μια πλατιά συμμετοχή των πολιτών και ενδεχομένως έχουν βαρύ αντίτιμο κόστους.
Θα κλείσω με μια σοφή φράση που συνήθιζε να λέει ένας άξιος επιστήμονας και Πολίτης ο κ. Βασ. Δωροβίνης: «αβλαβείς γενικότητες». Εννοούσε βέβαια, ότι οι περισσότεροι αρέσκονται να ενδιαφέρονται και να ασχολούνται με, με ανέξοδες γενικότητες του τύπου, «πρέπει ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει αλλάξει η νοοτροπία μας, πρέπει να μάθουμε να ψηφίζουμε, πρέπει να διαβάζουμε κ.λπ.», που όταν ασχολείσαι με αυτά, στην ουσία θεωρητικολογείς ανέξοδα, χωρίς κόπο και χωρίς ανάληψη κάποιου ατομικού η πολιτικού κόστους.
Αποτέλεσμα αυτών των νοοτροπιών, που ακόμα ευδοκιμούν, είναι όλοι αυτοί οι παραμηχανισμοί που μεσουρανούσαν τόσα χρόνια ν’ απολαμβάνουν ακόμα ως αόρατοι χαμαιλέοντες και σήμερα, μετά από όλη αυτή την καταστροφή, που έχει κατακλύσει τη χώρα, μια ιδιότυπη ασυλία – αμνηστία και οι περισσότεροι να συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους.
Όταν τους βρίσκετε λοιπόν μπροστά σας, όλους αυτούς τους κομπορρήμονες της κακιάς ώρας, τους αητούς της διαπλοκής, της ρουσφετολογίας και της ιδιοτέλειας, ή τους συνοδοιπόρους και τους χειροκροτητές τους , κάνετε τον κόπο να τους ρωτήσετε απλά και σταθερά:
Εσύ Κύριε τι έκανες τόσα χρόνια γι’ αυτά τα κακά που γίνονταν τόσα γύρω μας και έφεραν τη χώρα μας σε αυτή την κατάντια και την ταπείνωση; Ασχολήθηκες; Συμμετείχες σε κάποιες πρωτοβουλίες; Κινητοποίησες και άλλους με το λόγο σου τον “μορφωμένο”; Έγραψες κάτι δημόσια για αυτά που ίσως σε περιορισμένο κύκλο και κρυπτόμενος τώρα καταγγέλλεις, με περισσή άνεση;
-Και αν τα σιγοψιθύριζες; ή τα φώναζες «εις ώτα μη ακουόντων», γιατί δεν παραιτήθηκες ρε φίλε; αλλά τους ανεχόσουν;
Επειδή είναι σίγουρο ότι δεν θα καμφθεί και θα σου απαντήσει με γλώσσα αλαζονείας, μία απάντηση του αξίζει αν δεν τον στολίσεις καθώς του πρέπει, «άντε και……. (παράτα μας)….. ρε φίλε ή τουλάχιστον μη μας προκαλείς»
Υ.Γ. Για όσους σκέπτονται πονηρά, θα προλάβω να τους ενημερώσω ότι είχα παραιτηθεί, καταγγέλλοντας, όταν έπρεπε και όπως έπρεπε. Επίσημα έγγραφα στη διάθεση του καθενός ή και δημοσίως αν χρειαστεί.
