Το περίφημο «ανήκουμε στη Δύση» του Κ. Καραμανλή ήταν η πεμπτουσία της ελληνικής πολιτικής της «μεταπολίτευσης» από το 1974 και ύστερα και το όραμα αυτό ταυτίστηκε με εκείνο των μεγάλων Ευρωπαίων ηγετών (Χέλμουτ Σμιτ– Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν) για μια μεγάλη ενωμένη και με κοινωνικό πρόσωπο Ευρώπη.
Δυστυχώς το όραμα των πρώτων εμπνευστών…. μεταλλάχθηκε σε ένα ειδεχθές ευρωπαϊκό μόρφωμα Τραπεζών και Τοκογλύφων. Πολλοί επομένως σήμερα είναι εκείνοι που ανησυχούν, για την όλο και πιο έντονη στροφή των ευρωπαϊκών λαών στα έθνη τους και την ταυτόχρονη απομάκρυνσή τους από την “κοινή” Ευρώπη, όπως αυτή σήμερα φαίνεται να διαμορφώνεται. Όμως, η στροφή αυτή κάθε άλλο παρά παράδοξη είναι, όπως και κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητη, σε μία Ευρώπη που δεν είναι πλέον Κοινή, αλλά Γερμανική και στην οποία η υποκρισία, η υστεροβουλία, η καχυποψία και η έλλειψη «συμμαχικής» εμπιστοσύνης θριαμβεύουν σήμερα από κοινού όσο ποτέ.
Η αντεθνική πολιτική των Βρυξελλών με την νίκη του Brexit δέχθηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα. Η Ευρώπη των Τραπεζών, όπως οικοδομήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, φαίνεται να καταρρέει και στην θέση της να εκκολάπτεται το θέλημα των λαών της για μια Ευρώπη των Εθνών. Έτσι ο λαός της Βρετανίας διάλεξε τον ίσως μοναχικό, ίσως αβέβαιο, άλλα ένδοξο δρόμο της ελευθερίας του, παρά τον ανηλεή εκφοβισμό των τοκογλύφων των Βρυξελλών. Το γεγονός αυτό, είναι ιστορικά βέβαιο, ότι θα προκαλέσει το φαινόμενο του λεγόμενου «ντόμινο» όταν μελλοντικά θα εξεταστεί το ενδεχόμενο να διενεργηθεί ανάλογο δημοψήφισμα για να αποφασίσει και ο λαός άλλων χωρών μελών όπως η Γαλλία, η Τσεχία, η Ιταλία κλπ για την παραμονή τους ή όχι, σε αυτή την Ένωση που δεν θυμίζει σε τίποτα την Ευρώπη που κάποτε μας έταζαν και ονειρευόμασταν.
Εκείνο που κυρίως κατέδειξε το δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασίλειου είναι, η σχεδόν νομοτελειακή πλέον πορεία αποσύνθεσης της «ευρωπαϊκής ιδέας» και ίσως τελικά και της ένωσης που την ενσάρκωσε. Οι Βρετανοί ουσιαστικά ψήφισαν την επιστροφή στο έθνος – κράτος. Τέτοια σημάδια έρχονται δε από παντού. Όχι, δεν τρελάθηκαν οι λαοί. Τα «λογιστικά» συστήματα είναι που έχουν χάσει κάθε μέτρο και κάθε στόχο, κάθε σχέση με τους πολίτες και τα έθνη που αντιπροσωπεύουν και που άφησαν την Ευρώπη να μεταλλαχθεί. Οι λαοί σήμερα απλώς, βιώνουν μια ζοφερή πραγματικότητα, αξιολογούν και κρίνουν.
Το γεγονός ότι η Βρετανία η χώρα που αποτελεί μία από τις πρώτες μήτρες της ευρωπαικής ιδέας και της ενσάρκωσής της σε πραγματικότητα, αποστρέφεται πλέον σε αυτό το βαθμό το κακέκτυπο ευρωπαϊκό όραμα, σημαίνει κάτι το οποίο θα πρέπει επιτέλους να κάνουν τον κόπο να αντιληφθούν τα συστήματα της απολυταρχικής κεντρικής εξουσίας των Βρυξελών, που, τόσο κεντρικά όσο και σε κάθε χώρα, έχουν αποφασίσει να τα εκχωρήσουν όλα, για τη «γερμανική» Ευρώπη. Είναι προφανές ότι οι λαοί δεν θα τους ακολουθήσουν. Και όσο μεγαλώνει η οικονομική καταδυνάστευση, τόσο θα μεγαλώνει και η αντίδραση σε αυτό το «ευρωπαϊκό μόρφωμα» που έχασε πια οριστικά τον προσανατολισμό του και εξελίχθηκε σε έναν μηχανισμό επικράτησης της γερμανικής κυριαρχίας. Το Βερολίνο διοικεί σήμερα τα πάντα στην ευρωζώνη και αυτό και παρά την προθυμία πολλών ηγετών, όπως των σημερινών ηγετών του ελληνικού προτεκτοράτου, να το υπηρετήσουν, θωρακίζεται πλέον η αποστροφή των Ευρωπαϊκών λαών. Η Γερμανική Ηγεσία μέσα από τον τρόπο που καθοδηγεί την κρίση χρέους, κατάφερε τα τελευταία έτη να κάνει τη «Γερμανική Ευρώπη» πραγματικότητα. Όμως το όραμα της μεγάλης Γερμανικής Ευρώπης, με ότι αυτό συνεπάγεται δεν συγκινεί πλέον τους άλλους λαούς, όσο κι αν τρομοκρατεί τις ηγεσίες τους. Αντίθετα, τους απωθεί και τελικά τους εξεγείρει . Και αυτό είναι που αποτυπώνεται σήμερα είναι ότι, το «Ευρωπαικό Έθνος Κράτος» αναδύεται μέσα από τον κορνιαχτό της ιστορίας και διεκδικεί δυναμικά εκ νέου το ιστορικό του ρόλο του, ως απάντηση ακριβώς στη Γερμανική αυταρχική ηγεμονία και τις συνέπειές της σε όλα τα επίπεδα.
Τα πράγματα λοιπόν, αρχίζουν πια να αλλάζουν. Μια καινούργια σελίδα ανοίγει στην Ιστορία της Ηνωμένης Ευρώπης. Και αλλάζουν επειδή εκεί οδήγησε ο φεουδαρχισμός της Γερμανίας, ο ηγεμονισμός του Βερολίνου . Αυτός φέρει αποκλειστικά την ευθύνη. Μια καινούργια Ευρώπη ξεκινά, Η Ευρώπη των Εθνών!
