Δυο αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Π. Κοροβέση:
Απόσπασμα 1ο
«…Εν τω μεταξύ, ενώ τα πηγαίναμε καλά και είχαμε καλές σχέσεις με τους ποινικούς -όσο μπορούσαμε- βρέθηκε κάποιος ηλίθιος από εμάς εκεί που παίζαμε βόλεϊ και λέει στον άλλον τον ποινικό ότι χτύπησε η μπάλα του το φιλέ. Και λέει ο ποινικός «Εγώ; Τον φιλέ;». Και τσακώνονται για τον φιλέ! Και γίνεται ένας καυγάς, που στο τέλος ο ποινικός ξηλώνει όλα τα δοκάρια του βόλεϊ, τα ρίχνει κάτω, και παύει το παιχνίδι.
Τον πιάνω αυτόν από τους δικούς μας και του λέω «Φιλές- ξεφιλές, τι μας νοιάζει; Πρωτάθλημα είμαστε; Εδώ πέρα είναι να δημιουργήσουμε μια κοινότητα. Κι αυτό να έγινε, κάνε τα στραβά μάτια!». «Όχι!..» μου λέει, «…εγώ δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου!». Οπότε για έναν εγωισμό χάσαμε την κοινότητα, η οποία ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ξαναδημιουργηθεί και μετά παίζαμε μόνο μεταξύ μας και φτιάξαμε άλλες ομάδες, τους σωβρακοφόρους και τους σλιποφόρους!
Αυτός ο πολιτικός κρατούμενος, που έκανε τον καβγά, ξεκίνησε ως τροτσκιστής, αργότερα όταν βγήκε από τη φυλακή έκανε τον εκδότη και στην εξέλιξή του έβγαλε ένα περιοδικό το οποίο ήταν νεοχριστιανικό – πατρϊωτικό. Κατέληξε δηλαδή να είναι υπερπατριώτης, νέοορθόδοξος, και μάλιστα από τους πιο σκληρούς. Αλλά είχε τη νοοτροπία του εγωιστή, από τότε, που μας χάλασε μια κοινότητα, υποτυπώδη βέβαια.
Αλλά στη φυλακή ή θα αποκτήσεις σχέσεις με τους άλλους, ή θα είσαι στην απομόνωση. Δηλαδή όλοι, και οι ποινικοί και οι καταχραστές, άπαξ άπαντες, θέλουν να έχουν μία κοινότητα. Νομίζω ότι μόνο όταν έχουν συμφέροντα πλακώνονται μεταξύ τους, ή όταν είναι άνθρωποι που έχουν έναν ειδικό χαρακτήρα όπως ήταν αυτός ο δικός μας, που ήταν εγωιστής και δεν καταλάβαινε τι είναι φυλακή!…»
Απόσπασμα 2ο
«…Όταν βγήκαμε κάποιοι από τη φυλακή, είχαμε πρόβλημα στο να βρούμε δουλειά….
Τότε ήμουν παντρεμένος. Η γυναίκα μου ήταν ηθοποιός και έπαιζε με τον Χατζηχρήστο.
Οπότε φεύγω για την Κατερίνη, αν θυμάμαι καλά, που ήταν μές στη λάσπη, τότε.
Ο Χατζηχρήστος έπαιζε με έναν καλό θίασο, και ο ίδιος δεν είχε την εικόνα του μπακαλόγατου. Ήταν ένας τζέντλεμαν, καλοντυμένος, με ένα ωραίο αυτοκίνητο, σαν σταρ του Χόλυγουντ. Και αριστερό παιδί, παντρεμένος με την Ντιριντάουα που ήταν ταγματάρχις του ΕΛΑΣ.
Εκεί έπαιζε και ο Παπαχρήστος, ο οποίος ήταν πρόεδρος του χουντικού σωματείου των ηθοποιών. Τον φωνάζει μια μέρα ο Χατζηχρήστος και του λέει, ενώ ήταν όλος ο θίασος μπροστά: «Τι λες ότι δεν γίνονται βασανιστήρια; Ρώτα τον Περικλή να σου πει αν γίνονται!». Και του απαντά αυτός, «Δεν γίνονται βασανιστήρια, ο Περικλής μπορεί να λέει ψέματα!».
Με το που λέει «…μπορεί να λέει ψέματα» του λέει ο Χατζηχρήστος «μάζεψε τη βαλίτσα σου και φύγε». Κι αυτός τα μαζεύει και φεύγει, γιατί υπήρχε και μία ιεραρχία στο θέατρο. Μπροστά στο κύρος του Χατζηχρήστου δε μετρούσε ένας ατάλαντος ηθοποιός.
Αντιλαμβάνομαι αλλά δεν κατανοώ, την εμμονή κάποιων «αριστερών», να ταυτίζουν την ιδεολογία με κάποιου είδους αριστερόμετρο, όπου ότι ξεφεύγει από τα αρτηριοσκληρωτικά κριτήρια τους, να είναι a priori απορριπτέο.
Και εξηγούμαι. Δεν ισοπεδώνω καταστάσεις και ιδεολογίες, αλλά υποθέτω ότι αν θέλω να λέγομαι αριστερός θα πρέπει να λυπάμαι, ή να θλίβομαι όχι με ιδεολογικά κριτήρια αλλά κυρίως με ανθρώπινα.
Και σε τελική ανάλυση αν πάλι θέλω να λέγομαι αριστερός θα πρέπει να εμβαθύνω στα κοινωνικά και πολικά αίτια μιας δεδομένης κατάστασης από ότι να την αφορίζω αφ’ υψηλού. Κυρίως δε, θα πρέπει να διαχωρίζω τα αίτια από τους «εκφραστές» ενός κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι. Αν ο Παντελίδης ή ο Παπαδοπουλίδης ήταν «προϊόν» μιας υποκουλτούρας αυτό δεν αναιρεί ούτε όλα τα παραπάνω, ούτε ότι αυτός στα πλαίσια των δικών του προτεραιοτήτων έκανε [αν το θέλουν κάποιοι] και λάθος επιλογές.
Όπως ότι κανείς «κουλτουριάρης» δεν μπορεί να μου εγγυηθεί ότι η ιδεολογική του «επάρκεια» και «ανωτερότητα» θα τον οδηγήσει στον ανθρώπινο και πολιτικό καθαγιασμό του και κυρίως στην επικράτηση της ιδεολογικής του «αριστερής» ανωτερότητας.
