Ας τελειώνουμε με τις παρελάσεις… (γράφει ο Αντώνης Παπαδόπουλος)

[Με αφορμή τον επικείμενο εορτασμό της εθνικής επετείου ας ξαναδημοσιεύσω ένα παλαιότερο κείμενο μου. Νομίζω ότι αν και σύντομο και περιεκτικό περιλαμβάνει ιδέες και σκέψεις του σήμερα]

Μικρή ιστορική αναδρομή

Η παράδοση των μαθητικών παρελάσεων είναι παλιά στη χώρα μας, αλλά τον Μάρτιο του 1936 πήρε για πρώτη φορά επίσημο χαρακτήρα, συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική παρέλαση, μπροστά στον Μεταξά και τον βασιλιά. Έτσι πλέον το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου θα ασχοληθεί σοβαρά με την στρατικοποίηση της νεολαίας χρησιμοποιώντας τις παρελάσεις και τις γυμναστικές επιδείξεις ως όργανα επίτευξης του σκοπού της.

Προαιρετικά με το ζόρι

Η συμμετοχή τόσο των φαντάρων όσο των μαθητών και των καθηγητών δεν ήταν ποτέ εθελοντική. Η οποιαδήποτε άρνηση μαθητή επιφέρει σχολικές κυρώσεις, όπως η μείωση της διαγωγής (ειδικά παλαιότερα…δυστυχώςκαι σημερα!!) ή πειθαρχικές ποινές (συνήθως αποβολή μιας ημέρας για τους μαθητές) ή πειθαρχικές διώξεις σε καθηγητές, με κραυγαλέα την περίπτωση της γυμνάστριας Φρ. Ρωμανού. Αποτέλεσμα των παραπάνω διώξεων είναι ο στιγματισμός τους τόσο στο σχολικό όσο και στο κοινωνικό περιβάλλον

Τι είναι αυτό που γιορτάζουμε όμως;

Είτε πρόκειται για το 1821 είτε για το 1940, κανείς δεν αμφισβητεί την αυτοθυσία κάποιων ανθρώπων, ανεξάρτητα αν η συμμετοχή τους στον πόλεμο ήταν εθελοντική (;) ή υποχρεωτική. Ο θάνατος όμως χιλιάδων ανθρώπων στα πεδία των μαχών δεν αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Αποτελεί παράδειγμα προβληματισμού και αφορμή καταδίκης της φρίκης που προκαλεί ένας πόλεμος.

Αλλά ακόμα και αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, ας ξαναδούμε το στυλ που επιβάλλεται στους μαθητές κατά τις παρελάσεις. Σιδηρά πειθαρχία, ομοιομορφία στις κινήσεις και στην εμφάνιση. Ενίοτε και η κατάλληλη συνθηματολογία: «Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε γουρούνι Αλβανέ» (σύνθημα που ακούστηκε στην παρέλαση της 25^ης Μαρτίου του 2010 …και προφατα από μέλη των ειδικών δυνάμεων). Η υιοθέτηση δηλαδή μιας κατ επίφαση εθνικής ενότητας, απέναντι σε οτιδήποτε είναι«διαφορετικό». Τούρκος ή μετανάστης. Μουσουλμάνος ή άθεος. Ελεύθερος ή δούλος.

Αν λοιπόν με κάθε τρόπο θα πρέπει να γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους, τότε γιατί να μην γίνουν αυτές η αφορμή για ουσιαστική γνώση των ιστορικών δεδομένων; Αφορμή και ευκαιρία για άρση εθνικιστικών, θρησκευτικών ή άλλων μισαλλοδοξιών;

Τελειώνοντας ας ξανασκεφτούμε ποιοι και γιατί στέκονται κατά τις παρελάσεις στον χώρο των επισήμων. Αστυνομικοί, Στρατιωτικοί, Πολιτικοί και Παππάδες. Οι εκπρόσωποι δηλαδή των πιο καταπιεστικών και εξουσιαστικών δομών μιας κοινωνίας.

Αντώνης Παπαδόπουλος

Υ.Γ[1]: Γιατι  γιορτάζουμε την κύρηξη του πολέμου και όχι την λήξη του? [τροφή για σκέψη!]