Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Straw Dogs η νέα ποιητική συλλογή του Αντρέα Τσιάκου «Ο Λαιμός του Δήμιου».
Περιλαμβάνει 29 και κάτι ποιήματα καθαρά, χωρίς ήλιο να μετοικούν σε μια αιώνια ζωή, μοιρασμένα, βαφτισμένα σε φιάλη χωροχρόνου, ειπωμένα σε άλαλα τηλεφωνήματα, ψιθυρισμένα σε εύθραυστους ύπνους, ακουμπισμένα σε νερό και λάσπη πάντα με συντροφιά τη μοναξιά του κόσμου στην πρώιμη καλοκαιρινή θολούρα. Μια απολογία στο φως που δεν καίει, στην κραυγή του ψυγείου και στη θεά τύχη που θα ‘ναι πάντα μια τρύπα στο μέλλον. Η ερμηνόπαυση στις άρρωστες πολιτείες όταν ο κόσμος θα κάνει τα δικά του σε άλλη μια παγκόσμια μέρα χωρίς σήμανση.
«Ο Λαιμός του Δήμιου» είναι η τρίτη ποιητική συλλογή του Αργείτη Αντρέα Τσιάκου. Έχουν προηγηθεί: «Πόσα ποιήματα χωράει ο σάκος» (2007) και «Ασκήσεις Αναπνοής» (2011) από τις εκδόσεις Χαραμάδα.
Μπορείτε να κάνετε τις παραγγελίες σας στο [email protected] και να σας αποσταλεί ταχυδρομικά.
Τιμή: 8 € (μαζί με τα ταχυδρομικά έξοδα).
Οι εκδόσεις Straw Dogs θα βρίσκονται το διήμερο 24 & 25 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα, στη Βιβλιοθήκη Βολανάκη (Στουρνάρη 11, Πλατεία Εξαρχείων) με δικό τους πάγκο, στα πλαίσια της«Κινητής Βιβλιοθήκης» που διοργανώνουν η Bibliotheque και το Clipart radio. Εκεί, θα διαθέτουν και το νέο βιβλίο του Αντρέα Τσιάκου, «Ο Λαιμός του Δήμιου».
ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ξυπόλυτη προσευχή, κυρία υποκρισία
διασκέδασε τις νύχτες μας
σε ποτάμια και σ’ ερήμους πλάνεψέ μας,
στα κρύα μάτια μας ζωγράφισε μια θερμοφόρα,
πάρε στα χέρια σου την παιδική μας καρδιά
που μπορεί να ερωτεύεται ακόμη
και βολτάρισέ την μια νύχτα στην παραλία των λογικών.
Κρανία και κόρακες
πλήθος – οστά έντυσαν το καινούριο μας σπίτι.
Τρέχουν αίματα από τα παράθυρα,
οι κουρτίνες πήραν φωτιά,
παλεύει το μπετόν να βγάλει ρίζες
στου μεγάλου μας του τάφου το κορμί.
Το πρώτο αμάρτημα μας είναι από γεννησιμιού του αθώο.
Μην επιμένεις γείτονα, αδερφέ ξεχασμένε,
δεν θα πλυθούμε στο στεγνό μαιευτήριο της ανάγκης.
Στα τσιγκέλια της ιστορίας μυρίζει κρέας ανθρώπινο,
έχει ποτίσει μέσα μας ο φόβος,
κυοφορούμε την τελευταία Άνοιξη
και απ’ ό,τι καταλαβαίνεις
το στήθος μας πονάει
και τα χέρια μας παγώνουν.
Πέρασα μόνο να σου πω
– γείτονα, αδερφέ ξεχασμένε –
στη δορυφορική σου γειτονιά
τα κουδούνια δε θα γράψουν το επίθετό μας
στις αναγγελίες των νεκρών στην εξώπορτά σου
«ΔΙΑΦΟΡΟΙ» θα γράφει στο όνομα.
Οι Άγιοι Πάντες είμαστε
Άπαντες πανταχού Απόντες
και απ’ τα πάντα παθόντες
ο πόνος των πάντων,
το παιδί του κανενός
και η κραυγή του καθενός.
Μαύρο είναι το χελιδόνι που φέρνει την Άνοιξη.
